ابن‌لره
بندار بن عبدالحمید کرجی اصفهانی معروف به ابن‌لره که به استنساخ برخی منابع، ابن‌لزه نیز یاد شده است، از عالمان علم لغت بود. گفته شده که او در علم لغت و روایت شعر پیشوا بود و در کرج زندگی می‌کرد. او سپس به عراق رفت. وی از شاگردان قاسم بن سلام بود و ابن‌کیسان از شاگردان اوست. مبرّد گزارش کرده است که با ابن‌لره در سامرا رفاقت داشته و او را به حفظ شعر اعراب دوران جاهلیت و اسلام ستوده است. او در طول هر هفته، یک بار در حضور متوکل با نحویان وقت به مباحثه می‌پرداخت. کتاب‌های معانی الشعر، شرح معانی الباهلی و جامع اللغهٔ از آثار منسوب به اوست. ابن‌ندیم در الفهرست خود، لقب او را ابن‌لزة کرخی از علمای جبل و اسم او را منداد بن عبدالحمید آورده است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن لره». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.