ابن‌معتز
ابوالعباس عبدالله بن معتز بن متوکل بن معتصم عباسی مشهور به ابن‌معتز، از ادیبان مسلمان بود. او نزد بسیاری از علماء نحو دانش آموخت و در علوم ادبیات، شاگرد مبرد و ثعلب بود. او نزد پسرعمویش معتضد جاه و مقام یافت و پس از مرگ مقتفی، درباریان خلیفه، مقتدر را خلع و او را در ۲۰ ربیع‌الاول ۲۹۶ ه.ق به نام مرتضی بالله یا المنصف یا الغالب به خلافت برداشتند و وی تنها یک روز به مسند خلافت نشست و فردای آن روز، طرفداران مقتدر، بر وی شوریدند. ابن‌معتز در خانه ابن‌الجصاص گوهری پنهان شد و در دوم ربیع‌الثانی دستگیر و به امر مقتدر کشته شد. از جمله کتب او می‌توان به الزهر و الریاض، البدیع، مکاتبات الاخوان بالشعر، الجوارح و الصید، السرقات، اشعار الملوک، الآداب، حلی الاخبار و طبقات الشعراء اشاره کرد.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن معتز». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.