ابن‌معطی
زین‌الدین ابوالحسن یحیی بن عبدالمعطی بن عبدالنور زواوی مغربی حنفی یکی از ائمه نحو و لغت در قرن ششم ه.ق بود. وی به سال ۵۶۴ ه.ق به دنیا آمد و نحو و فقه را در الجزائر نزد ابوموسی جزولی فرا گرفت و سپس به مشرق رفت و زمانی دراز در دمشق بود. او نخست شاگردی ابن‌عساکر کرد پس از آن به تدریس نحو پرداخت و گروه زیادی نزد او گرد آمدند. گفته شده است که ملک کامل او را به هجرت به مصر ترغیب کرد و او نیز پذیرفت. وی در جامع عتیق به تعلیم ادب پرداخت و تا آخر عمر در ذیقعده ۶۲۸ ه.ق به همین امر پرداخت. قبر ابن‌معطی در قاهره و در کنار قبر محمد بن ادریس شافعی است. از جمله آثار او می‌توان به الدرة الالفیه که ابن‌مالک الفیه خود را بر آن برتر می‌داند؛ الفصول الخمسین، البدیع فی صناعهٔ الشعر، او به چهار واسطه از ابوصلت هروی حدیث نقل می‌کند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن معطی». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.