ابوالفتوح اصفهانی
اسعد بن ابی‌الفضائل محمود بن خلف عجلی اصفهانی (۵۱۴–۶۰۰ ه.ق) ملقب به منتجب‌الدین اصفهانی از فقیهان و واعظان شافعی مذهب بود. او را فاضل و عالم و زاهد گزارش کرده‌اند که مشهور به عبادت و نسک و قناعت بود. او در سال ۵۱۴ ه.ق در اصفهان متولد شد و در همان‌جا زندگی می‌کرد و از امابراهیم فاطمه جوزدانیه بنت عبیدالله، حافظ ابوالقاسم اسماعیل بن محمد بن فضل، غانم بن عبدالله جلودی و احمد و دیگران حدیث شنیده است. او سپس به بغداد رفت و از ابوالفتح محمد بن عبدالباقی معروف به ابن‌البسطی در سال ۵۵۷ ه.ق اخذ روایت کرد و سپس به شهر خویش بازگشت. گفته شده است که او در فقه و حدیث، تبحر و شهرت داشت. او وراقی می‌کرد و از همین شغل، گذران زندگی می‌کرد. کتاب‌های شرح مشکلات الوسیط و الوجیز غزّالی و کتاب تتمهٔ التتمهٔ لابی‌سعد المتولی به او منسوب شده است. او در روزگار خویش در اصفهان، مورد رجوع مردم برای فتوا بود. گفته شده است که او در سال ۶۰۰ ه.ق در اصفهان درگذشته است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوالفتوح». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.