توسل
توسل در لغت به معنای انجام دادن کاری برای تقرب به یک چیز یا شخص است،توسل واسطه قرار دادن امور خیر و افراد صالح مقرب درگاه الهی برای بر آورده شدن درخواست و اجابت دعااست . و در اصطلاح بهاین معناست که انسان در هنگام دعا و استغاثه، به درگاه الهی چیزی عرضه کند که واسطة پذیرش توبه و اجابت دعای او و بر آورده شدنِ درخواستش باشد، مانند صفات و اسمای الهی یا نام پیامبر و دعای آن حضرت یا نام اولیای عظیمالشأن و فرشتگان.
از آنجا که توسل به اسباب برای رسیدن به اهداف،چه در زندگی مادّی انسان و چه در حیات معنوی، از دیدگاه فطری و عقلایی امری مطلوب و حتی ضروری به شمار میرود، در اصل مشروعیت و جواز توسل، به گونة اجمالی، کمتر تردید شده است.
آیة 35 سورة مائده تحصیلِ وسیله برای قرب الهی را همراه با جهاد در راه خدا موجب رستگاری مؤمنان دانسته است. از مفاد آیة 23 سورة شوری و آیة 57�سورة فرقان نیز میتوان چنین برداشت نمود که مودت خاندان رسالت یکی از راههایی است که انسان را به رضایت خداوند رهنمون میشود.برای اثبات جواز توسل و حتی مطلوبیت آن از دیدگاه شرعی احادیث متعددی که در منابع شیعه و اهل سنّت نقل شده، قابل استناد است. بهگفتة امیر مؤمنان، برترین وسیلهای که متوسلان با آن به خداوند تقرب میجویند، ایمان به خدای یگانه و پیامبر او و جهاد در راه خدا و انجام دادن فرائض ( نهجالبلاغة ، خطبة 109) است.