ابوماهر شیرازی
ابوماهر موسی بن یوسف بن سیار شیرازی مشهور به ابوماهر شیرازی، از جمله حکمای بزرگ پزشکان مشهور قرن چهارم ه.ق بود. او را به جهت مهارت در معالجه بیماران، و اصالت شیرازی‌اش، ابوماهر شیرازی لقب داده‌اند. او شاگردان بسیاری داشته است که معروف‌ترین آنها علی بن عیسی مجوسی و احمد بن محمد طبری بوده‌اند. ابوماهر در دوره آل‌بویه بود در دوران ولایتعهدی عضدالدوله چشم او را معالجه کرد و از این بابت مورد لطف رکن‌الدوله قرار گرفت. او بر عقاید جالینوس اعتراضاتی وارد می‌ساخت. تاریخ دقیق مرگ او معلوم نیست ولی تا اواسط سده چهارم در قید حیات بوده است. کتابی در موضوع امراض چشم، که به عنوان کتاب امراض عین مشهور است و کتاب دیگری با نام منافع خرفات، از جمله آثار اوست. دیگر کتاب‌های منسوب به او کتاب در سته ضروریه، رساله در آلات جراحی، چهل باب در جزء نظری و عملی، و مقاله‌ای در فصد هستند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوماهر». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.