ابوموسی اشعری
ابوموسی اشعری با نام کامل عبدالله بن قیس از صحابه محمد بود. وی به سال هفتم یا نهم ه.ق به همراه قبیله خود، اشعریان، به مدینه آمده و اسلام پذیرفت. ابوموسی در زمان حیات محمد، به حکومت زبید، عدن و سواحل یمن منصوب شد و در دوران خلافت عمر بن خطاب و عثمان بن عفان، به حکومت بصره، کوفه و یمن نیز نصب شد. در تاریخ آمده که دورانی که وی از سوی عمر والی بصره بود، خوزستان و اصفهان و بخش عمده‌ای از بلاد ایران را فتح نمود. وی در دوران خلافت علی بن ابی‌طالب، زمامدار کوفه بود ولی با علی به اختلاف خورد به طوری که در جنگ جمل مردم را از همراهی علی بازمی‌داشت. او در قضیه حکمیت از طرف علی بن ابی‌طالب، با عمرو عاص که از سوی معاویه تعیین شده بود، وارد مذاکره شد. در ماجرای حکمیت، این دو در دومة‌الجندل اجتماع کردند تا در زمینه فرونشاندن آتش جنگ و رفع نزاع و مشاجره در امر خلافت بین علی و معاویه، مسئله را فیصله دهند. به گزارش منابع شیعی، ابوموسی در این مذاکره از عمرو عاص فریب خورد و علی را از خلافت خلع کرد. گفته شده است که پس از آن، علی همواره ابوموسی را لعن می‌کرد. ابوموسی در سال ۴۳ یا ۴۴ یا ۵۱ ه.ق در مکه یا کوفه درگذشت.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوموسی اشعری». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.