سلغریان
سلغُریان اَتابِکان فارس | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۵۴۳ ه.ق (۱۱۴۸ م)–۶۸۶ ه.ق (۱۲۸۲ م) | |||||||||
| پایتخت | شیراز | ||||||||
| زبان(های) رایج | فارسی ترکی | ||||||||
| دین(ها) | اسلام، سنی | ||||||||
| حکومت | پادشاهی | ||||||||
| اتابک | |||||||||
• ۱۱۴۸–۱۱۶۱ | سنقر بن مودود | ||||||||
• ۱۲۶۴–۱۲۸۲ | ابش خاتون | ||||||||
| دوره تاریخی | قرون وسطی | ||||||||
• بنیان‌گذاری | ۵۴۳ ه.ق (۱۱۴۸ م) | ||||||||
• فروپاشی | ۶۸۶ ه.ق (۱۲۸۲ م) | ||||||||
| |||||||||
اتابکان فارس یا سلغریان حکومتی بودند از طایفه اتابک‌ها که از ۵۴۳ تا ۶۸۶ ه.ق در فارس حکومت می‌کردند. سلغر رئیس یک دسته از ترکمانان بود که با طایفه خود به خراسان کوچ کرد و پس از یک دوره تاخت و تاز به خدمت طغرل بیک پیوست و نزد او رتبه حاجبی یافت. یکی از نوادگان سلغر به‌نام سنقر بن مودود در سال ۵۴۳ بر فارس دست یافت و سلسله‌ای تشکیل داد که تا یک قرن و نیم دوام داشت. اتابک سعد تبعیت خوارزمشاه را پذیرفت و دو قلعه اصطخر و اشکنون را به او واگذاشت و اتابک ابوبکر نیز به اطاعت اوگتای قاآن ایلخان مغول گردن نهاد و از جانب او به قلب قتلغ خان ملقب گردید. اتابکان آخری فارس همه باجگزار ایلخانان ایران بودند و آخرین ایشان که ابش خاتون باشد در عقد ازدواج منگو تیمور یکی از پسران هولاکو بود. سعدی شاعر معروف در زمان اتابک ابوبکر می‌زیسته است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اتابک». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.