اخلاص (اخلاق)

اخلاص، اصطلاحی در علم اخلاق است که به معنای متضاد ریاکاری است. به کسی که اخلاص داشته باشد، مخلص گویند. در منابع اسلامی، به انواع اخلاص اشاره و به رعایت آنها توصیه شده است.

در لغت و اصطلاح

اخلاص در لغت به معنای خالص کردن یا خالص بودن است. در اصطلاح علم اخلاق اسلامی، معنای اخلاص را خالص کردن بنده دانسته‌اند. به عبارتی دیگر، بنده‌ای که عمل خود را از غیر خدا نگاه‌داری کند، فرد مخلص است و در واقع این لغت در برابر معنای ریا قرار می‌گیرد. همچنین در علوم اسلامی، به خالص نمودن بندگان توسط خدا نیز اشاره شده است که چنین بنده‌ای را با کلمه مُخلَص (به صیغه اسم مفعول) خوانده‌اند. از این عبارت به تکرار در قرآن ذکر شده است. معنای دیگر اخلاص را در امور اعتقادی شرح داده‌اند. بر اساس این معنا، بندگان باید خدا را از صفاتی که شایسته مقام او نیست، خالص بدارند که از این معنا با واژه تنزیه یاد شده است.

اخلاص در منابع اسلامی

قرآن

کلمه مخلص در قرآن از کلمات پرکاربرد است. در آیه ۵ سوره بینه، از این واژه استفاده شده است و به «مخلصین له الدین» اشاره شده است. در آیه ۳ سوره زمر نیز به دین خالص اشاره شده است. در آیه ۱۴۵ سوره نساء نیز به خالص کردن دین برای الله اشاره شده است.

حدیث

در روایات از واژه اخلاص به معناهای متعددی استفاده شده است. برای نمونه، علی بن ابی‌طالب، امام اول شیعیان در یکی از خطبه‌هایش از اخلاص به معنای اعتقادی آن استفاده کرده‌است. در روایات اسلامی اشاره شده است که هر کس عملش را برای الله خالص کند، عمل اندکش نیز پذیرفته خواهد شد و در روایت دیگری نیز از جاری شدن حکمت بر دل و زبان کسی که عملش را از روی اخلاص انجام می‌دهد یاد شده است. در برخی از احادیث شیعی، یاد شده است که الله، تنها اعمالی که با اخلاص برای او انجام شده باشد را خواهد پذیرفت. در روایتی از جعفر صادق، امام ششم شیعیان دوازده‌امامی، آمده است که اخلاص سبب خواهد شد تا مومن، دارای هیبت شود به طوری که جانوران نیز از او بترسند.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اخلاص». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.