اصالة الصحه

اِصالَهُ الصِحَّة، یا قاعده صحت، یکی از اصول عملیه در علم اصول فقه است. این اصل به این معنای صحیح دانستن (و ترتیب آثار صحت دادن بر) عملی است که صحت آن مورد شک قرار گرفته باشد. بر این اساس اگر شک شود که عملی که انجام شده است، عملی درست و صحیح بوده است، این اصل، آن عمل را صحیح تلقی می‌کند. در میان اصولی‌ها اختلاف است که این اصل، شامل عمل خود شک‌کننده نیز می‌شود یا خیر. بسیاری بر این باورند که این اصل تنها به عمل غیر از شخص شک کننده صحیح است و در مقابل گروهی این اصل را شامل شک خود فرد بر عمل خودش نیز می‌دانند. قواعد و اصول دیگری مانند قاعده فراغ، ید، طهارت و اصل برائت و اصالة سلامة المبیع عن العیب، از شاخه‌های این اصل عقلائی است. در خصوص حجیت این اصل، سیره عقلا، نفی حرج و بعضی آیات و روایات مورد استناد قرار گرفته است. در این باره، منابع شیعی از علی بن ابی‌طالب گزارش کرده‌اند که «همیشه کارهای برادر مسلمانت را به بهترین وجه ممکن، بپندار، جز این که دلیلی بر فساد آن بیآبی، وتا گاهی که توجیهی برای سخن برادر مسلمانت داری آن را به بدی حمل مکن».

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اصالة الصحه». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.