ابوعبدالله محمد بن حمویه جوینی
ابوعبدالله محمد بن حمویه جوینی (۵۳۰–۴۴۹ هجری قمری) از صوفیان اهل خراسان در قرن پنجم هجری قمری بود. او همانند ابوحامد غزالی و احمد غزالی از اصحاب ابوعلی فارمدی به شمار رفته است. وی مؤسس خاندان بزرگ حموی وجد بزرگ صوفی مشهور قرن هفتم سعدالدین حمویه (متوفی ۶۵۰ هجری قمری) بود. رساله‌ای کوتاه به نام مقامات الصوفیه از او در دست است.[۱] عین‌القضات همدانی (۵۲۵–۴۹۲ هجری قمری) شاگرد او بود. عین‌القضات همدانی، او را یکی از ۱۰ تنی می‌داند که در روزگار او، از دو نوع علوم ظاهری و علوم ذوقی و کشفی بهره برده‌اند.[۲]
پانویس
ارجاعات
- ↑ پورجوادی، معارف، ۶۴.
- ↑ پورجوادی، معارف، ۳۶.
منابع
- پورجوادی، نصرالله (۱۳۶۳). «عین القضاة و امام محمد غزالی». معارف (۳).