حرکت حبی
حرکت حُبّی نظریه‌ای است که تمام حرکات هستی را برپایهٔ حُبّ می‌داند. ابن عربی تمام انواع حرکت را بر این اساس می‌داند، مانند حرکت‌های طبیعت و تجرد، تکوین و تشریع، خرد و کلان. او این حرکت را «امّ‌الحرکات» می‌نامد و می‌گوید همه چیز به این حرکت بازمی‌گردد، مستقیم یا غیرمستقیم. براساس این نظریه، پایه و بنیاد آفرینش بر زیبایی و حسن و عشق گذارده شده است. هدف خلقت سودبردن خالق یا بهره‌رسانی به مخلوق نیست. بلکه عشق خداوند به جمال خویش است. این عشق نیرومندترین جاذبه و حب در هستی، و ریشهٔ تمام جاذبه‌ها، حرکات و پدیده‌های مادی و فرامادی در هستی است. حرکت حبی دارای دو مرحله است: قوس نزول و قوس صعود.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- علی‌پور، محمدحسن (تابستان ۱۳۸۸). «حرکت حبی و انسان کامل (از نگاه عرفان)». هفت آسمان. قم (۴۲): ۵۷–۸۲.