ابوالجیش بلخی

مظفر بن محمد بن احمد خراسانی (م ۳۶۷ ق)، مشهور به ابوالجیش بلخی متکلم و محدث امامی در قرن چهارم ه.ق بود. وی در بغداد به حرفه وراقی اشتغال داشت. او از اساتید شیخ مفید بود و نجاشی و شیخ طوسی وی را به تبحر در حدیث و کثرت نقل یاد کرده‌اند. وی دارای تألیفات متعددی از جمله: الارزاق و الآجال، الامامهٔ، الانسان، خصال الکمال، الرد علی من جوّز علی القدیم البطلان و فدک است.^[۱]