استصحاب
(تغییرمسیر از اصل استصحاب)
| بخشی از مجموعه مباحث اسلام دربارهٔ اسلام |
| اصول فقه |
|---|
| فقه |
| احکام |
| عناوین کلامی |
استصحاب، در لغت به معنای با خود داشتن و به همراه‌آوردن چیزی است و در اصطلاح اصول فقه، «إبقاء ما کان علی ما کان علیه» می‌باشد. معنای این اصطلاح چنین است که، حالت کنونی چیزی را مانند گذشته آن گرفتن و به احتمال دگرگونی ترتیب اثر ندادن است. نتیجه اجرای این اصل فقهی در موارد آن است که اگر کسی علم به وجود چیزی یا کیفیت خاصّی در چیزی داشت، تا زمانی که علم به نابود یا دگرگون شدن آن پیدا نکرده باشد، آن چیز را باقی و به حال اولیه خود تصور می‌کند. به باور اصولیون، این اصل از اصول عقلائیه و بلکه فطریّه است، که نهاد حیوانی نیز گواه آن است. بر اساس این حکم، یقین جدید برای رفع یقین سابق لازم است و شک نمی‌تواند یقین را نابود کند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «استصحاب». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.