عبدالله بن مبارک

امیرالمومنین فی الحدیث عبدالله بن مبارک
عَبْداللَّه ٱبْن الْمُبَارَك
اطلاعات شخصی
زاده	ح. ۷۲۶ مرو خلافت اموی
درگذشته	۷۹۷ (۷۰−۷۱ ساله) ضربه، خلافت عباسی
دین	اسلام
دوران	عصر طلایی اسلام
منطقه	خلافت
مذهب	اجتهاد
معلمان	ابوحنبیفهسفیان ثوری

عبدالله بن مبارک (عربی: عَبْد اللَّه ٱبْن الْمُبَارَک) محقق و متکلم مسلمان قرن هشتم بود. او که به لقب امیرالمؤمنین فی الحدیث معروف است. از او به عنوان مسلمانی وارسته و معروف به حافظه و غیرت در علم یاد شده است.

سرگذشت

پدر عبدالله، مبارک نام داشت و اصالت او را هندی یا ترک تبار از اهالی خراسان گزارش کرده‌اند. گفته می‌شود که مادرش اهل خوارزم بود. مبارک بعدها با زنی به نام هند، ازدواج کرد.

گفته می‌شود که عبدالله زادگاه خود مرو را ترک کرد و در حالی که در همدان زندگی می‌کرد، به سخنرانی در بغداد رفت. او همچنین به خاطر دفاع از مرزهای اسلامی در مرزهای طرسوس و المسیسه شهرت داشت. او در سال ۷۹۷ در هیت نزدیک فرات در زمان هارون الرشید درگذشت.

در نظر دیگران

احمد بن حنبل می‌گوید: کسی جز عبدالله بن مبارک مشتاق‌تر به سفر برای کسب علم نیست. استادان او سفیان ثوری و ابوحنیفه بودند.

آثار

او کتاب الجهاد، که شامل مجموعه ای از احادیث و سخنان مسلمانان اولیه در مورد جنگ بود و کتاب الزهد و الرقائق را که کتابی در موضوع زهد بود را نوشت. او که به عنوان نویسنده ای پرکار توصیف می‌شود، آثار او که اکنون بیشتر آنها گم شده‌اند، عبارتند از:

• کتاب الأربعین
• کتاب الجهاد
• کتاب الاستعضان
• کتاب البر والصلة (کتاب فضایل تقوا و آداب و پیوند)
• کتاب التاریخ (کتاب تاریخ)
• کتاب الدقائق فی الرقائق
• کتاب رقاع الفتوا
• کتاب الزهد و الرقائق
• کتاب السنن فی الفقه
• کتاب المسند
• کتاب تفسیر القرآن