بدون تصویر

خدیجه

از اسلامیکال
(تغییرمسیر از خدیجه بنت خویلد)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
خَدِیجَة بِنْت خُوَیْلِد
خَدیجه بنت خُوَیْلِد
متولد۵۵۵ میلادی
حجاز
وفات۱۰ رمضان سال سوم قبل از هجرت
۶۱۹ میلادی (۶۴ سال)
مکه
آرامگاهجنت المعلی
محل زندگیمکه
نژادعرب
عنوانخدیجه کبری، ام‌المؤمنین
دورهصدر اسلام
دیناسلام
همسر(ها)أبی هالة هند بن النباش بن زرارة التمیمی
عتیق بن عائد مخزومی
محمد بن عبدالله
فرزندانهند بن ابی هاله
قاسم بن محمد
عبدالله بن محمد
زینب بنت محمد
رقیه بنت محمد
ام‌کلثوم بنت محمد
فاطمه زهرا
والدینخویلد بن اسد
فاطمه بنت زائده بن الاصم
خویشاوندانهاله بنت خویلد (خواهر)
ورقة بن نوفل (پسر عمو)
زبیر بن عوام (برادر زاده)

خدیجه بنت خویلد (عربی: خَدِیجَة بِنْت خُوَیْلِد) اولین همسر محمد پیامبر اسلام بود. او از نام‌داران قبیله قریش در مکه و تاجری موفق بود. همه مسلمانان از خدیجه به عنوان ام المومنین یاد می‌کنند. در اسلام، خدیجه از زنان سرشناس و مهم به‌شمار می‌آید و در منابع تاریخی، خدیجه نخستین فرد یا نخستین زنی دانسته شده است که به محمد ایمان آورد. همچنین او به همراه آسیه، مریم و دخترش فاطمه چهار بانوی بهشتی هستند. وی به مدت ۲۵ سال همسر محمد بود.[۱]

تبار خدیجه بنت خویلد

پدر خدیجه، خویلد بن اسد بن عبدالعُزّی بن قُصَیّ بزرگ قبیله بود. بر اساس برخی از نقل‌ها، او در جنگ فجار درگذشت، اما به گفته برخی، به هنگام ازدواج خدیجه با محمد هنوز زنده بود و با موافقت او این ازدواج صورت گرفت. مادر خدیجه، فاطمه بنت زائده ابن اصم، از قبیله قریش بود.[۲]

زندگی پیش از اسلام

دربارهٔ زندگی او در دوران پیش از اسلام و قبل از ازدواج با محمد اطلاعات کمی در منابع تاریخی موجود است. براساس اغلب منابع، خدیجه تاجر و ثروتمند مشهور عرب بوده و سرمایه خود را در تجارت به‌کار می‌برده است. او معمولاً با اشخاص و تاجران معتمد به‌عنوان کاروان‌سالار قرارداد مضاربه می‌بسته است تا از سوی او به تجارت بپردازند. به گزارش مورخان خدیجه زنی با اراده، متفکر، مقتدر، مدیر، شریف، کریم و خوش‌اخلاق بوده است که در زمان پیش از اسلام نیز به خاطر دارا بودن این ویژگی‌ها، در میان مردم شخصیتی برجسته و مورد احترام بوده است.[۳]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • محمود پور، محمد (۱۳۹۳). «خدیجه». دانشنامه جهان اسلام. بنیاد دائرة المعارف اسلامی.
  • مرادی، عبدالحمید (۱۳۹۸). «خدیجه». دانشنامه بزرگ اسلامی. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی.