محمد بن واصل حنظلی: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ابرابزار)
 
 
خط ۹: خط ۹:


== پانویس ==
== پانویس ==
=== ارجاعات ===
=== ارجاعات ===
{{پانویس}}
{{پانویس}}
خط ۱۶: خط ۱۵:
فرای، ریچارد نلسون و ادموند کلیفورد باسورث. «[[طاهریان]] و صفاریان». در [[تاریخ ایران کمبریج]]. ج. چهارم. ترجمهٔ [[حسن انوشه]]. تهران: امیر کبیر، ۱۳۹۰.
فرای، ریچارد نلسون و ادموند کلیفورد باسورث. «[[طاهریان]] و صفاریان». در [[تاریخ ایران کمبریج]]. ج. چهارم. ترجمهٔ [[حسن انوشه]]. تهران: امیر کبیر، ۱۳۹۰.


[[رده:امویان]]
[[رده:افراد در دوره بنی‌امیه]]
[[رده:افراد در دوره بنی‌عباس]]
[[رده:اهالی خلافت عباسیان در سده ۹ (میلادی)]]
[[رده:اهالی خلافت عباسیان در سده ۹ (میلادی)]]
[[رده:حاکمان فارس]]
[[رده:حاکمان فارس]]
[[رده:خلفای عباسی]]
[[رده:صفاریان]]
[[رده:صفاریان]]
[[رده:عباسیان]]
[[رده:عرب‌های سده ۹ (میلادی)]]
[[رده:عرب‌های سده ۹ (میلادی)]]
[[رده:فرمانداران عباسیان در فارس]]
[[رده:فرمانداران عباسیان در فارس]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۰

محمد بن واصل حنظلی
محمد بن واصل حنظلی
سلطنتعباسیان
جانشینیعقوب لیث صفاری
متولدفارس
دودمانحنظله بنی تمیم
دین و مذهباسلام

محمد بن واصل حنظلی والی فارس در زمان معتمد، خلیفه عباسی بود.

اصل و نسب

دربارهٔ اصل و نسب وی منابع اطلاعات دقیقی ندارند اما به گفته اصطخری او از خاندان حنظله بن تمیم بوده که در زمان امویان به فارس مهاجرت کرده و خاندانش به تدریج تبدیل به زمین داران بزرگ در آن منطقه شدند و پس از مدتی حکومت آن دیار و شهر اصطخر را بر عهده گرفتند که از کوره‌های مهم ایران در آن زمان بود.[۱]

زندگی

محمد بن واصل در سال ۲۵۵ه‍. ق، پس از سال‌ها زمینداری در فارس، علیه خلیفه معتمد شورید و توانست قدرت را از کف والی خلیفه عباسی بگیرد و خود قدرت منطقه را بدست بگیرد. در همین اثنا در سال ۲۶۲ه‍.ق یعقوب لیث صفاری به بهانه دفاع از عامل خلیفه و شخص خلیفه (در واقع از نیرنگ خلیفه و عاملش که در نبرد یعقوب با طوق بن مغلس از خلیفه کینه به دل داشت و قصد فتح انتقام‌گیری بود) از کرمان عازم فارس شد و درصدد تسخیر آنجا برآمد. یعقوب در منطقه بیضا با محمد بن واصل روبه‌رو شد و پس از جنگی که بین دو سپاه رخ داد، محمد را شکست داد و به اسارت گرفت. سپس خزانه او را در اصطخر که از ارزشمندترین خزانه‌های آن زمان بود، را به عنوان غنیمت برای حکومت و دربار خود ضبط کرد.[۲] وی در سال ۲۶۵ ه‍.ق دوباره به فارس بازگشت که قدرت از دست رفته را بازیابد که به توفیقی دست نیافت و پس از آن در منابع از او ذکری نشده است.[۳]

پانویس

ارجاعات

منابع

فرای، ریچارد نلسون و ادموند کلیفورد باسورث. «طاهریان و صفاریان». در تاریخ ایران کمبریج. ج. چهارم. ترجمهٔ حسن انوشه. تهران: امیر کبیر، ۱۳۹۰.