سوره یس: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
خط ۱: خط ۱:
'''«سوره یس»''' معروف به قلب قران و ششمین سوره قرآن است و دارای ۸۳ آیه می باشد. بزرگان نقل کرده اند که این سوره به بیان اصول دین (توحید، نبوت و معاد) پرداخته است.<ref>{{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=|نام=|مقاله=سوره یس|دانشنامه=دانشنامه اسلامی|عنوان جلد=|سال=|ناشر=|مکان=|پیوند مدخل=https://wiki.ahlolbait.com/%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87_%DB%8C%D8%B3|شابک=}}</ref>{{جعبه اطلاعات سوره|نام=یس|محل نزول=مکه|نام‌های دیگر=قلب قرآن، حبیب نجار|شماره نزول=41|شماره=36|حزب=44|جزء=22 و 23|آیه=83}}
'''«سوره یس»''' معروف به قلب قران و ششمین سوره قرآن است و دارای ۸۳ آیه می باشد. بزرگان نقل کرده اند که این سوره به بیان اصول دین (توحید، نبوت و معاد) پرداخته است.<ref>{{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=|نام=|مقاله=سوره یس|دانشنامه=دانشنامه اسلامی|عنوان جلد=|سال=|ناشر=|مکان=|پیوند مدخل=https://wiki.ahlolbait.com/%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87_%DB%8C%D8%B3|شابک=}}</ref>{{جعبه اطلاعات سوره|نام=یس|محل نزول=مکه|نام‌های دیگر=قلب قرآن، حبیب نجار، معمّه، دافعه، قاضیه ،العظیمه عندالله|شماره نزول=41|شماره=36|حزب=44|جزء=22 و 23|آیه=83}}
== معرفی ==
== معرفی ==



نسخهٔ ‏۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۰۵

«سوره یس» معروف به قلب قران و ششمین سوره قرآن است و دارای ۸۳ آیه می باشد. بزرگان نقل کرده اند که این سوره به بیان اصول دین (توحید، نبوت و معاد) پرداخته است.[۱]

سورهٔ قرآن
یس
دسته‌بندیمکی
نام‌های دیگرقلب قرآن، حبیب نجار، معمّه، دافعه، قاضیه ،العظیمه عندالله
اطلاعات آماری
شمارهٔ نزول41
جزء22 و 23
حزب‌44
شمار آیه‌ها83
متن سوره
متن سوره با خط عثمانی
فاطر
صافات

معرفی

نامگذاری

این سوره با حروف مُقَطَّعه یاء و سین آغاز می‌شود. لذا این سوره را یاسین می نامند.همچنین این سوره را سوره «حبیب نجار» نیز نامیده‌اند؛ چراکه داستان حبیب نجار در آیات ۱۳ تا ۳۰ آمده است.[۲] نام‌های دیگر این سوره مُعَمَّه و المُدافعة القاضیة است؛ زیرا خیر دنیا و آخرت را برای تلاوت کنندگان این سوره به ارمغان می آورد و بدی‌ها و زشتی‌ها را از آن ها دفع می‌کند و هر حاجتی را برایش برآورده می‌سازد. و همچنین از امام صادق(ع) نقل شده است که سوره یس به عنوان« ریحانة القرآن » است.


منابع

  1. «سوره یس». دانشنامه اسلامی.
  2. دانش نامه قران و قرآن پژوهی، ۲:‎ ۱۲۴۷.