سوره ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها
(←فضیلت) |
|||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
این کتاب، [[آیت]] و [[معجزه]] و نشانه رسالت آن جناب است و مردم را از [[ظلمت‌ها]] به سوى نور بیرون مى‌کشد، و به راه مستقیم خدا راهنماییشان مى‌کند، خدایى که [[عزیز]] و [[حمید]] است، یعنى [[غالب]] و [[قاهرى]] است که هرگز [[مغلوب]] کسى نمى‌شود، و [[غنى]] و [[بى نیازى]] است که هرگز [[محتاج]] کسى نمى‌گردد، خدایى که در کارهاى خدائیش [[جمیل]] است، یعنى براى مردم جز خوبى و نعمت منظورى ندارد. وقتى خدا [[منعم]] و غالب و بى نیاز و پسندیده کار باشد، بر مردم که "[[منعم علیه]]" او هستند لازم است که دعوت او را [[لبیک]] گویند، تا در نتیجه از نعمتهایى که او به ایشان ارزانى داشته برخوردار شوند، و آن نعمتها به سعادتشان تمام شود. و نیز لازم است که از [[غضب]] او بر حذر باشند، زیرا پر واضح است که عذاب خدایى که هم قوى است و هم بى نیاز مطلق، شدید خواهد بود، چرا که او مى‌تواند از وجود بندگانش چشم پوشیده، همه را دستخوش [[هلاکت]] نماید و به دیار عدم بفرستد، و از نو خلق و بندگان دیگرى بیافریند، هم چنان که همین عمل را در امم گذشته انجام داده است. آرى، تمامى موجودات ریز و درشت و زمینى و آسمانى این عالم، با زبان حال، گویاى این حقیقتند که "[[رب العزة]]" و "[[ولى حمید]]" تنها او است، و ربّ دیگرى غیر از او نیست.<ref>{{پک|ترجمه تفسیر المیزان - علامه طباطبایی|ص=5|ج=12|توضیح=}}</ref> | این کتاب، [[آیت]] و [[معجزه]] و نشانه رسالت آن جناب است و مردم را از [[ظلمت‌ها]] به سوى نور بیرون مى‌کشد، و به راه مستقیم خدا راهنماییشان مى‌کند، خدایى که [[عزیز]] و [[حمید]] است، یعنى [[غالب]] و [[قاهرى]] است که هرگز [[مغلوب]] کسى نمى‌شود، و [[غنى]] و [[بى نیازى]] است که هرگز [[محتاج]] کسى نمى‌گردد، خدایى که در کارهاى خدائیش [[جمیل]] است، یعنى براى مردم جز خوبى و نعمت منظورى ندارد. وقتى خدا [[منعم]] و غالب و بى نیاز و پسندیده کار باشد، بر مردم که "[[منعم علیه]]" او هستند لازم است که دعوت او را [[لبیک]] گویند، تا در نتیجه از نعمتهایى که او به ایشان ارزانى داشته برخوردار شوند، و آن نعمتها به سعادتشان تمام شود. و نیز لازم است که از [[غضب]] او بر حذر باشند، زیرا پر واضح است که عذاب خدایى که هم قوى است و هم بى نیاز مطلق، شدید خواهد بود، چرا که او مى‌تواند از وجود بندگانش چشم پوشیده، همه را دستخوش [[هلاکت]] نماید و به دیار عدم بفرستد، و از نو خلق و بندگان دیگرى بیافریند، هم چنان که همین عمل را در امم گذشته انجام داده است. آرى، تمامى موجودات ریز و درشت و زمینى و آسمانى این عالم، با زبان حال، گویاى این حقیقتند که "[[رب العزة]]" و "[[ولى حمید]]" تنها او است، و ربّ دیگرى غیر از او نیست.<ref>{{پک|ترجمه تفسیر المیزان - علامه طباطبایی|ص=5|ج=12|توضیح=}}</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۷ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۵۳
| سوره ابراهیم | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| دسته‌بندی | مکی | ||||
| اطلاعات آماری | |||||
| شمارهٔ نزول | 72 | ||||
| جزء | 13 | ||||
| شمار آیه‌ها | 52 | ||||
| شمار واژه‌ها | 833 | ||||
| شمار حرف‌ها | 3541 | ||||
| متن سوره | |||||
 | |||||
|
|
||||
سوره ابراهیم جز سوره های مکی بسته بندی میشود و دارای 52 آیه است، این سوره در مورد حضرت ابراهیم(ع) است لذا ابراهیم نامیده شده است و با «الر» آغاز شده‌است ( جزء پنج سوره الراءات ) همانند سوره های یونس، هود، یوسف،حجر این سوره قبل از سوره حجر قرار گرفته و دارای همبستگی زیادی با سوره حجر دارد که در دیدگاه زوجیت سوره ها زوج سوره ابراهیم می باشد و این سوره دارای هفت واحد موضوعی ( رکوع) می باشد.[۱]
معرفی
این سوره جز سوره های مکی دسته بندی می شود و هفتاد و دومین سوره در ترتیب نزول است که به حضرت محمد(ص) نازل شده است و در تقسیم بندی کنونی مُصحَف چهاردهمین سوره است[۲] و در جز سیزدهم قرار دارد.
این سوره در تعداد آیات اختلاف دارد، بنابر عدد شامى ۵۵ آیه و بر اساس عدد حجازى ۵۴ آیه و بنا بر عدد کوفى ۵۲ آیه و بنا بر عدد بصرى ۵۱ آیه است.[۳] آیه های 28 و 29،در مورد کشته شدگان بدر،در مدینه نازل شده است.در این سوره مطالبی درباره ی رسالت انبیا و موعظه ها وبشارت ها ودعاهای حضرت ابراهیم علیه السلام مطرح شده است.به فرموده ی روایات تلاوت این سوره برکاتی دارد که از جمله ی آنها در امان بودن از بلا و فقر و جنون است.[۴]
هدف سوره
علامه طباطبائی در مورد هدف سوره ابراهیم می فرمایند:
آیات کریمه این سوره، پیرامون اوصاف قرآن که بر پیغمبر اسلام (صلوات اللَّه علیه) نازل شده بحث مى‌کند و آن را با اوصاف زیر معرفى مى‌نماید:
این کتاب، آیت و معجزه و نشانه رسالت آن جناب است و مردم را از ظلمت‌ها به سوى نور بیرون مى‌کشد، و به راه مستقیم خدا راهنماییشان مى‌کند، خدایى که عزیز و حمید است، یعنى غالب و قاهرى است که هرگز مغلوب کسى نمى‌شود، و غنى و بى نیازى است که هرگز محتاج کسى نمى‌گردد، خدایى که در کارهاى خدائیش جمیل است، یعنى براى مردم جز خوبى و نعمت منظورى ندارد. وقتى خدا منعم و غالب و بى نیاز و پسندیده کار باشد، بر مردم که "منعم علیه" او هستند لازم است که دعوت او را لبیک گویند، تا در نتیجه از نعمتهایى که او به ایشان ارزانى داشته برخوردار شوند، و آن نعمتها به سعادتشان تمام شود. و نیز لازم است که از غضب او بر حذر باشند، زیرا پر واضح است که عذاب خدایى که هم قوى است و هم بى نیاز مطلق، شدید خواهد بود، چرا که او مى‌تواند از وجود بندگانش چشم پوشیده، همه را دستخوش هلاکت نماید و به دیار عدم بفرستد، و از نو خلق و بندگان دیگرى بیافریند، هم چنان که همین عمل را در امم گذشته انجام داده است. آرى، تمامى موجودات ریز و درشت و زمینى و آسمانى این عالم، با زبان حال، گویاى این حقیقتند که "رب العزة" و "ولى حمید" تنها او است، و ربّ دیگرى غیر از او نیست.[۵]
منابع
- ↑ ویکی پدیا فارسی [۱]«ابراهیم (سوره)».
- ↑ [۲]دانشنامه اسلامی، سوره ابراهیم.
- ↑ شیخ طبرسی، مجمع البیان، ۶: ۴۶۳.
- ↑ پایگاه جامع قرآن کریم، [۳]«سوره ابراهیم»؛
- ↑ ترجمه تفسیر المیزان - علامه طباطبایی، ۱۲: ۵.