ابوالبرکات کوفی
عمر بن ابراهیم بن محمد بن محمد از نوادگان زید بن علی بن الحسین، از پیشوایان نحو و فقه و حدیث در کوفه بوده است. وی در سال ۴۵۵ ه.ق به شام و حلب رفت و نحو را از ابوالقاسم زید بن علی فارسی آموخت و سپس در بغداد از حوزه درس ابوبکر خطیب و دیگران بهره گرفت و در کوفه شاگردی ابوالفرج محمد بن علاء و دیگران را کرد. او از مشایخ کوفه بود و در محله سبیع سکونت داشت. اغلب مورخین او را شیعی گزارش کرده‌اند ولی برخی او را زیدی خوانده‌اند. او از مشایخ عمادالدین طبری است. از جمله تالیفات او شرح اللمع است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوالبرکات کوفی». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.