سوره حشر

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سورهٔ قرآن
سوره حشر
دسته‌بندیمدنی
نام‌های دیگربنی نضیر
اطلاعات آماری
شمارهٔ نزول101
جزء28
حزب‌55
شمار آیه‌ها24
شمار واژه‌ها445
شمار حرف‌ها1913
متن سوره
متن سوره با خط عثمانی
مجادله
ممتحنه

سوره حشر، پنجاه و نهمین سوره از قرآن است، در لغت به معنای «جمع شدن» و «انجام کار جمعی» است. کلمه حشر در دو جا به کار رفته است، سوره ق و آیه ۲ حشر. این سوره از یک واقعه برداشت شده است، از برجسته‌ترین آیه‌های این سوره می‌توان به هفت آیه آخر آن اشاره کرد.[۱] شش سوره در قران به مسبحات (با تسبیح آغاز می شوند) شش گانه معروف هستند، که یکی از آن ها سوره حشر هست، و ما بقی شامل سوره های: صف، حدید، اعلی، تغابن، جمعه می باشند.[۲]

علت نام گذاری

این سوره از یک واقعه برداشت شده است، در واقع پس از خیانت و نقض پیمان بنی‌نضیر، که مسلمانان آن‌ها را از اطراف مدینه بیرون راندند؛ لذا نام دیگر این سوره «بنی‌نضیر» است.[۱]

ترتیب و محل نزول

این سوره دارای بیت و چهار آیه،[۳]و صدو چهل و پنج کلمه و هزارو نهصد و سیزده حرف است و در شهر مدینه نازل شده است.[۳]

فضایل

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: " هر كس سوره حشر را بخواند تمام بهشت و دوزخ و عرش و كرسى و حجاب و آسمان ها و زمين هاى هفتگانه و حشرات و بادها و پرندگان و درختان و جنبندگان و خورشيد و ماه و فرشتگان همگى بر او رحمت مى‌فرستند، و براى او استغفار مى‌كنند، و اگر در آن روز يا در آن شب بميرد شهيد مرده است".[۴] و فضیلت دیگر آن، هر کس یکی از سوره های مسبحات را قبل از غیبت قرائت کند، امام زمان (ع) را قبل از مرگ زیارت می کند.[۲]

پیام اصلی

هر شخصی با نظام اسلامى به نزاع خیزد، ولى مسلمین همه امکانات و راه هاى صلح و سازش را با او در میان مى گذارد و اگر سودى نکرد, وظیفه دارد براى حفظ نظام اسلامى تلاش کند, آن گاه آثار قدرت غیبى ظهور مى کند، آن گونه که نه به فکر مسلمانان پیروز خطور مى کرد که این قدرت نصیب آنها مى شد و نه به فکر کفار شکست خورده می آمد که این چنین شکست نصیبشان شود.[۲]

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۹۴). «سوره حشر». فرهنگ نامه علوم قرآن. پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ جوادی آملی، مرتضی (۱۳۷۶). «تفسیر سوره حشر». نشریه پاسدار اسلام (صدو هشتاد و سه و صد و هشتاد و چهار): ۲۱۵–۲۳۳.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ «سوره حشر». دانشنامه اسلام. ۱۳۸۸.
  4. ناصر و مکارم شیرازی، تفسير نمونه‌ ط-دار الكتب الاسلاميه، ۲۳:‎ ۴۸۱.