ابودرداء
عویمر بن عامر بن مالک بن زید بن قیس که برخی منابع او را عویمر بن قیس بن زید بن امیه و همینطور عویمر بن عبدالله بن زید بن قیس بن امیه و برخی دیگر او را عامر بن زید معرفی کرده‌اند. در هر صورت او به ابودرداء شهرت دارد. وی صحابی معروف محمد، پیامبر اسلام بود. گفته شده است که محمد، به هنگام عقد برادری بین اصحابش، او را با سلمان فارسی عقد اخوت بست. داستان پذیرش اسلام او توسط راوندی در خرائج چنین آمده است: «ابودرداء را بتی در خانه بود که آن را می‌پرستید. عبدالله بن رواحه و محمد بن مسلمه مراقب بودند که روزی وی به خانه نباشد و بتش را بشکنند. فرصتی شد و هنگامی که او در خانه نبود به خانه‌اش رفته بت را شکستند.» او با این استدلال که اگر بت، از خود قدرتی داشت، از خودش دفاع می‌کرد، دست از بت‌پرستی برداشت و مسلمان شد. ابن‌قتیبه در الامامه و السیاسه گزارش می‌کند که ابودرداء و ابوهریره از سوی معاویه مأمور شدند تا به نزد علی بن ابی‌طالب که به تازگی به خلافت رسیده بود درآیند و قاتلان عثمان را از او طلب کرده و به نزد معاویه ببرند. علی به آنان رخصت داد تا در صورت شناخت قاتلان عثمان، آنان را دستگیر کنند. ابودرداء و ابوهریره، قصد بازداشت سه تن، محمد بن ابوبکر، عمار یاسر و مالک اشتر را داشتند. پس از با خبر شدن اهالی مدینه از اقدام آنان، جمعی از معترضان در مقابل آنان تجمع کردند و شعار سر دادند که قاتل عثمان، همه اهالی مدینه هستند. تعداد این افراد را ابن‌قتیبه ده هزار نفر گزارش کرده‌است. با اقدام مردم مدینه، دو نماینده معاویه به شام بازگشتند. وی در جنگ صفین شرکتی نداشت.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابودرداء». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.