ابوقیس
| ابوقیس | |
|---|---|
| گونه | میمون |
| جنسیت | مذکر |
| کنیه | أبو قیس (پدر قیس) |
| شناخته‌شده برای | می‌گساری و سوارکاری |
| مالک | یزید بن معاویه |
| علت مرگ | سقوط از اسب |
ابوقَیس (به عربی: أبو قَيس) کنیهٔ میمون هم‌پیالهٔ یزید، خلیفه دوم اموی بود؛ که از گُردهٔ خلیفه بالا می‌رفت، و از جام او می‌نوشید. یزید وانمود می‌کرد؛ که او پیرمردی از بنی‌اسرائیل است، که برای گناهانش مسخ شده‌است.[۱][۲]
در منبع اسلامی
مسعودی در مروج‌الذهب بوقیس را هم‌نشین می‌گساری یزید می‌داند، که متکایی ویژهٔ او در آن انجمن جای‌داشت. وی با گورخری زین و لگام‌شده سوارکاری می‌کرد. روزی ابوقیس از دیگر سوارکاران پیشی گرفت و به نزد یزید رسید، که شاعری شامی آن روز درباره‌اش چنین سرود:
| تمسک أبا قیس بفضل عنانها | فلیس علیها إن سقطت ضمان | |
| ألا من رأی القرد الذی سبقت به | جیاد أمیر المؤمنین أتان |
معنی: بگیر ابوقیس افسار ماچه‌خر. بر گردنش نیست گر تو بیفتی / کیست که دیده باشد، میمونی را که پیش بیافتد از اسب‌های امیرالمؤمنین با گورخری؟[۳]
مرگ
او جامه‌ای از ابریشم سیاه بر تن و کلاهی رنگارنگ بر سر داشت؛ و در هم‌آوردی سوارکاری بر خری آموزش‌دیده سوار بود و می‌تاخت، که ناگهان خر او را به زیرافکند و گردن ابوقیس شکست. یزید با دل‌شکستگی، خاک‌سپاری او را با انجام آیین اسلامی برگزار کرد.[۴] همچنین او را سرآمد و بزرگ بوزینگان خواند، و برای گور آراسته با گل شنگ او آرزوی نزدیکی به خدا را داشت.[۵]
| لم یبق قرم کریم ذو محافظة | إلا أتانا یعزّی فی أبی قیس | |
| شیخ العشیرة أمضاها وأحملها | له المساعی مع القربوس والدیس | |
| لا یعبد الله قبراً أنت ساکنُه | فیه الجمالُ وفیه لحیةُ التیس |
پانویس
ارجاعات
منابع
- رضا، محمد (۲۰۱۶). الحسن و الحسین: سیدا شباب اهل الجنة. بیروت: دار القلم. شابک ۹۷۸۹۹۵۳۴۴۲۳۸۹.
- Thubron، Colin (۲۰۱۱). Mirror To Damascus. لندن. شابک ۹۷۸۱۴۴۶۴۸۳۶۵۷.
- زیدان، جرجی (۲۰۱۲). تاریخ التمدن الإسلامی - الجزء الأول. شابک ۹۷۸۹۷۷۷۱۹۱۳۱۹.
- الکتبی، محمد بن شاکر. فوات الوفیات والذیل علیها الجلد الرابع. به کوشش الدکتور احسان عباس. بیروت: دار صادر.