آفرینش

آفرینش یا آفریدن یا خلق، اصطلاحی است در ادیان آفرینش‌باور. قرآن واژه «خلق» را به معنای ایجاد بر اساس اندازه‌گیری دقیق و بدون نقص به‌کار برده و خالقیت را مختص خدا دانسته است. برخی آیات، مانند موارد مربوط به عیسی، اشاره به خالقیت غیرالهی دارند، اما در این موارد انسان تنها وسیله‌ای در دستان خدا است. همچنین، قرآن تأکید دارد که همه مخلوقات با تقدیر الهی شکل گرفته‌اند و هرگونه تغییر در آفرینش الهی مورد نکوهش قرار گرفته است. برخی مفسران «خلق» را به دین الهی تعبیر کرده‌اند، به این معنا که پیروی از دین مطابق با فطرت انسانی است.

در روایات، بر هدف‌مندی آفرینش تأکید شده است. جعفر صادق هدف آفرینش را بندگی و تکامل انسان دانسته و پاسخ‌هایی به شبهات درباره خالقیت ارائه کرده است. برخی احادیث نیز ترتیب آفرینش پدیده‌ها را بیان کرده‌اند، مانند تقدم بهشت بر دوزخ و رحمت بر غضب. همچنین، در روایاتی از محمد باقر، برتری پیامبر اسلام و اهل‌بیت در آفرینش ذکر شده و شیعیان را دارای مبدأیی نزدیک به آنان دانسته‌اند.

معنای اصطلاحی و لغوی

آفرینش، اسم مصدر از «آفریدن» و در زبان عربی معادل «خلق» و «فطرت» است. آفریدن نیز به معنای ایجاد هستی از نیستی و در عربی به «خلق» تعبیر می‌شود. بر اساس دیدگاه فضل بن حسن طبرسی و راغب اصفهانی، «خلق» به معنای ایجاد چیزی بر اساس اندازه‌گیری و محاسبه دقیق، بدون نقص و کاستی است.

در منابع اسلامی

در قرآن

واژه «خلق» و مشتقات آن (به‌جز «خُلُق»، «خَلّاق» و «اختلاق» که معانی متفاوتی دارند) در قرآن ۲۵۳ بار به کار رفته است. از آنجا که به معنای ایجاد چیزی بر اساس اندازه‌گیری و محاسبه دقیق، بدون نقص و کاستی است و چنین آفرینشی تنها در قدرت الهی است، قرآن خالقیت را منحصر به خداوند دانسته و می‌گوید: «هَلْ مِنْ خالِقٍ غَیرُ اللَّهِ» (آیا جز خدا آفریدگاری هست؟) (فاطر: ۳) و «أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ» (آیا آفرینش و فرمان، خاص او نیست؟) (اعراف: ۵۴). در آیه‌ای دیگر، دربارهٔ عیسی آمده است: «وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ» (و هنگامی که از گل، چیزی به شکل پرنده می‌ساختی)؛ اما این آیه با انحصار خالقیت در خداوند منافاتی ندارد، زیرا عیسی در این مورد وسیله‌ای بیش نیست. از سوی دیگر، می‌توان خالقیت را به‌صورت مجازی به انسان نیز نسبت داد، از آن جهت که انسان می‌تواند مواد آفریده‌شده را شکل و صورت بخشد؛ چنان‌که قرآن می‌گوید: «فَتَبارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقینَ» (پس بزرگ و پربرکت است خداوند که بهترین آفرینندگان است).

قرآن آفرینش را منحصر به خداوند دانسته و بیان می‌کند: «قُلِ اللَّهُ خالِقُ کُلِّ شَیْءٍ وَ هُوَ الْواحِدُ الْقَهَّارُ» (بگو: خداوند آفریننده همه چیز است و اوست یکتای چیره) (رعد: ۱۶). همچنین، تأکید دارد که هر مخلوقی با اندازه‌گیری و تقدیر الهی آفریده شده است: «وَ خَلَقَ کُلَّ شَیْءٍ فَقَدَّرَهُ تَقْدِیراً» (و هر چیز را آفرید و به اندازه معین مقرر داشت) (فرقان: ۲).

در برخی آیات، تغییر در آفرینش الهی مورد نکوهش قرار گرفته است، مانند: «وَ لَآمُرَنَّهُمْ فَلَیُغَیِّرُنَّ خَلْقَ اللَّهِ» (و به آنان فرمان می‌دهم تا آفرینش الهی را دگرگون سازند) (نساء: ۱۱۹). همچنین، فطرت انسانی را با دین الهی پیوند داده و می‌گوید: «فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ» (پس روی خود را به سوی دین یکتاپرستی کن؛ این سرشت الهی است که مردم را بر آن آفریده و هیچ تبدیلی در آفرینش خدا نیست؛ این است دین استوار) (روم: ۳۰).

در تفاسیر

بر اساس روایات منقول از جعفر صادق و ابن‌عباس، مراد از «خلق» در این آیات، دین خدا است. دین به عنوان امری سرشتی در وجود انسان لحاظ شده است؛ بدین معنا که اگر انسان مطابق آن زندگی کند، در مسیر فطرت خویش قرار دارد و در غیر این صورت، راهی مخالف با خلقت خود پیموده است.

در تفسیر آیه «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ» (ذاریات: ۵۶)، جعفر صادق گفت: «خداوند آن‌ها را آفرید تا در مسیر رشد و کمال خود، بندگی کنند.» دربارهٔ اختلاف انسان‌ها، در آیه «وَ لا یَزالُونَ مُخْتَلِفِینَ إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ» (هود: ۱۱۸–۱۱۹)، جعفر صادق بیان کرد: «خداوند انسان‌ها را آفرید تا کارهایی انجام دهند که مستوجب رحمت او شوند و از این راه، مورد لطف و بخشش قرار گیرند.»

در روایات

جعد بن درهم، از مخالفان اعتقادی زمان جعفر صادق، مقداری خاک و آب را در ظرفی نگه داشت و پس از مدتی که کرم‌هایی در آن ظاهر شدند، مدعی شد که آن‌ها را خود آفریده است. در پاسخ، جعفر صادق گفت: از او بپرسید که تعداد این کرم‌ها چقدر است؟ چند تا نر و چند تا ماده هستند؟ و وزن هر یک از آن‌ها چقدر است؟

در روایتی از پیامبر اسلام آمده است: «نخستین چیزی که خدا آفرید، نور من بود که آن را از نور خود ایجاد نمود و از جلال عظمتش جدا ساخت.» محمد بن سنان از جعفر صادق دربارهٔ اولین مخلوق مادی پرسید. او پاسخ داد: «همان که مبدأ آفرینش هر چیز جسمانی است.» و در توضیح افزود: «آن، آب است.» در حدیثی از محمد باقر آمده است که خداوند ابتدا بهشت را پیش از دوزخ آفرید. در برخی احادیث آمده است که آفرینش برخی مخلوقات بر دیگران تقدم داشته است:

• بهشت پیش از دوزخ
• طاعت پیش از معصیت
• رحمت پیش از غضب
• خیر پیش از شر
• زمین پیش از آسمان
• زندگی پیش از مرگ
• خورشید پیش از ماه
• روشنایی پیش از تاریکی

در سخنی از حسین بن علی آمده است: «خداوند بندگان را نیافرید، جز برای آنکه او را بشناسند؛ زیرا اگر او را شناختند، بندگی‌اش خواهند کرد و از وابستگی به غیر او بی‌نیاز خواهند شد.» امام صادق دربارهٔ هدف آفرینش فرمود: «خداوند خلق را بیهوده نیافرید و آن‌ها را مهمل رها نکرد، بلکه آنان را برای اظهار قدرت خویش و بندگی خویش آفرید، تا از این راه، شایسته رضایت او شوند. خداوند از آفریدگان سودی نمی‌برد و از آن‌ها زیانی دفع نمی‌کند، بلکه آن‌ها را آفرید تا به آن‌ها سود رسانده و آن‌ها را به نعمت‌های جاویدان خود نائل سازد.»

برتری در آفرینش

محمد باقر در روایتی بیان کرد که خداوند، پیامبر اسلام و اهل بیت را از «گل علیین» آفرید و دل‌های آنان را از ماده‌ای برتر. همچنین، شیعیان از گلی پایین‌تر از علیین و دل‌هایشان از علیین خلق شدند، بنابراین دل‌های شیعیان و بدن‌های اهل بیت از یک مبدأ به وجود آمده است.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «آفریدن». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.