اقرار
اقرار در فقه به معنای اعتراف به حق دیگران است و در حقوق انسان‌ها موجب حمایت از عدالت می‌شود. اما اقرار تحت فشار، تهدید، یا شکنجه از نظر شرعی قابل اعتبار نیست و در حقوق الهی نیز برای جلوگیری از اشاعه فحشا توصیه نمی‌شود.
اقرار در فقه اسلامی
اقرار در فقه به معنای اذعان یا اعتراف به حق دیگران نسبت به خود است. در موارد مربوط به حقوق انسان‌ها مانند بدهی، غصب، سرقت، یا آسیب جسمانی، اقرار اهمیت بالایی دارد، زیرا موجب تضمین حقوق فردی و جلوگیری از پیامدهای ناخواسته برای دیگران می‌شود. قرآن نیز بر بیان حقیقت حتی در مواردی که علیه خود شخص است تأکید دارد.[۱]
قاعده اقرار العقلاء
اصل فقهی «اقرار العقلاء علی انفسهم جایز» به این معناست که هر انسان عاقلی که به زیان خود اقرار کند، گفتارش قابل پذیرش است. با این وجود در حقوق الهی، اقرار به اعمالی چون زنا یا لواط، به دلیل خطر اشاعه فحشا و آسیب به آبروی دیگران، نه تنها توصیه نمی‌شود بلکه منع شده است.[۲]
شرایط پذیرش اقرار
شرایط اقرار شامل صراحت در بیان، عقل، بلوغ، آزادی کامل مقر، و عدم منع تصرف در اموال است. اگر فرد در شرایطی چون بیماری، نسبت به اموال خود اقرار کند، این اقرار تنها تا حدود یک‌سوم دارایی او نافذ خواهد بود. همچنین، در اقرار به نسب، شرط است که انتساب ممکن باشد و مورد تصدیق طرف مقابل قرار گیرد.[۳]
اقرار تحت اجبار
علی بن ابی‌طالب، امام اول شیعیان و خلیفه چهارم راشدین، تأکید داشت که اعتراف تحت اجبار، تهدید، یا شکنجه، از نظر شرعی پذیرفتنی نیست.[۴]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اقرار». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.