بدون جعبه اطلاعات
بدون تصویر

ذمه

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ذمه در لغت به معنای عهد، عهده، ضمان و امان است و در اصطلاح فقهی آن به معنی وجوب چیزی بر عهده مکلف است و در قبال فراغ ذمه و بریء الذمه قرار دارد. بر اساس تعالیم اسلامی، ذمه مکلف گاهی به مال مشغول می‌شود، چنان‌که وامی گرفته و هنوز نپرداخته باشد یا مالی از کسی تلف کرده و تاوان آن را ادا ننموده باشد، و گاهی به کار مشغول می‌گردد، چنان‌که شخص اجیر کسی شده باشد به انجام عملی و هنوز آن عمل را انجام نداده باشد. در ادبیات اسلامی به مشغول بودن ذمه کسی، اشتغال ذمه گفته می‌شود و در مقابلش برائت ذمه وجود دارد.[۱]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ذمه». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.