زنگیان: تفاوت میان نسخه‌ها
(−رده:افراد سوری ترکتبار، −رده:افراد عراقی ترکتبار (هاتکت)، ابرابزار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
|footnotes= | |footnotes= | ||
}} | }} | ||
'''اتابکان الجزیر و شام''' که به دودمان یا امرای زنگی یا زنگیان نیز شناخته می‌شوند، از سال ۵۲۱ تا ۶۴۸ ه.ق به حکومت بر نواحی‌ای از شام و الجزیره مشغول بودند. این دودمان توسط اتابک عمادالدین زنگی پسر آق سنقر بنیان گذاشته شد. او از سال ۴۷۸ تا ۴۸۷ ه.ق در حلب از جانب تنش نیابت می‌کرد و در آخر کار بر او قیام کرد و اسیر شد. زنگی در سال ۵۲۱ ه.ق به حکومت عراق و بغداد منصوب گردید و در همین سال موصل و سنجار و الجزیره و حران نیز ضمیمه حکومت او شد و سال بعد حلب و سایر بلاد شام هم بر آنها افزوده شد. بعد از مرگ زنگی، ممالک او به دو پسرش نورالدین محمود و سیف‌الدین غازی رسید. نورالدین در شام مثل برادر به جلوگیری از عیسویان می‌پرداخت و سیف‌الدین در موصل و الجزیره حکومت می‌کرد. بعد از این دو برادر، شعبه شامی خاندان زنگی به تدریج از میان رفت ولی شاخه جدیدی از آن در سنجار پیدا شد و یک شعبه نیز در الجزیره به ظهور رسید. شاخه سنجار را در سال ۶۱۸ ه.ق ایوبیان از میان برداشتند. شعب دیگر این خاندان به‌دست لؤلؤ غلام و وزیر آخرین اتابک زنگی موصل، منقرض شد و چون مغول بر الجزیره و شام دست یافتند، جمیع شاخه‌های خاندان زنگی را قلع کردند.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=اتابک}}</ref> | '''اتابکان الجزیر و شام''' که به دودمان یا امرای زنگی یا '''زنگیان''' نیز شناخته می‌شوند، از سال ۵۲۱ تا ۶۴۸ ه.ق به حکومت بر نواحی‌ای از [[شام]] و [[الجزیره]] مشغول بودند. این دودمان توسط [[اتابک عمادالدین زنگی]] پسر [[آق سنقر]] بنیان گذاشته شد. او از سال ۴۷۸ تا ۴۸۷ ه.ق در [[حلب]] از جانب تنش نیابت می‌کرد و در آخر کار بر او قیام کرد و اسیر شد. زنگی در سال ۵۲۱ ه.ق به حکومت [[عراق]] و [[بغداد]] منصوب گردید و در همین سال [[موصل]] و [[سنجار]] و الجزیره و [[حران]] نیز ضمیمه حکومت او شد و سال بعد حلب و سایر بلاد شام هم بر آنها افزوده شد. بعد از مرگ زنگی، ممالک او به دو پسرش [[نورالدین محمود زنگی|نورالدین محمود]] و [[سیف‌الدین غازی زنگی|سیف‌الدین غازی]] رسید. نورالدین در شام مثل برادر به جلوگیری از [[عیسویان]] می‌پرداخت و سیف‌الدین در موصل و الجزیره حکومت می‌کرد. بعد از این دو برادر، شعبه شامی [[خاندان زنگی]] به تدریج از میان رفت ولی شاخه جدیدی از آن در سنجار پیدا شد و یک شعبه نیز در الجزیره به ظهور رسید. شاخه سنجار را در سال ۶۱۸ ه.ق [[ایوبیان]] از میان برداشتند. شعب دیگر این خاندان به‌دست لؤلؤ غلام و وزیر آخرین اتابک زنگی موصل، منقرض شد و چون [[مغول]] بر الجزیره و شام دست یافتند، جمیع شاخه‌های خاندان زنگی را قلع کردند.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=اتابک}}</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۱۹
دودمان زنگی (خراجگزار امپراتوری سلجوقی) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱۱۲۷–۱۲۵۹ | |||||||||||||
 Zengid black banner | |||||||||||||
.PNG) دودمان زنگی در بزرگ‌ترین حد خود | |||||||||||||
| پایتخت | حلب | ||||||||||||
| زبان(های) رایج | ترکی عربی | ||||||||||||
| دین(ها) | سنی تصوف | ||||||||||||
| حکومت | امیرنشین | ||||||||||||
| دودمان زنگیان | |||||||||||||
• ۱۱۲۷–۱۱۴۶ | عمادالدین زنگی (نخستین) | ||||||||||||
• ۱۲۴۱_۱۲۵۹ | محمود ملک ظهیر (واپسین) | ||||||||||||
| تاریخ | |||||||||||||
• بنیان‌گذاری | ۱۱۲۷ | ||||||||||||
• فروپاشی | ۱۲۵۹ | ||||||||||||
| واحد پول | دینار | ||||||||||||
| |||||||||||||
اتابکان الجزیر و شام که به دودمان یا امرای زنگی یا زنگیان نیز شناخته می‌شوند، از سال ۵۲۱ تا ۶۴۸ ه.ق به حکومت بر نواحی‌ای از شام و الجزیره مشغول بودند. این دودمان توسط اتابک عمادالدین زنگی پسر آق سنقر بنیان گذاشته شد. او از سال ۴۷۸ تا ۴۸۷ ه.ق در حلب از جانب تنش نیابت می‌کرد و در آخر کار بر او قیام کرد و اسیر شد. زنگی در سال ۵۲۱ ه.ق به حکومت عراق و بغداد منصوب گردید و در همین سال موصل و سنجار و الجزیره و حران نیز ضمیمه حکومت او شد و سال بعد حلب و سایر بلاد شام هم بر آنها افزوده شد. بعد از مرگ زنگی، ممالک او به دو پسرش نورالدین محمود و سیف‌الدین غازی رسید. نورالدین در شام مثل برادر به جلوگیری از عیسویان می‌پرداخت و سیف‌الدین در موصل و الجزیره حکومت می‌کرد. بعد از این دو برادر، شعبه شامی خاندان زنگی به تدریج از میان رفت ولی شاخه جدیدی از آن در سنجار پیدا شد و یک شعبه نیز در الجزیره به ظهور رسید. شاخه سنجار را در سال ۶۱۸ ه.ق ایوبیان از میان برداشتند. شعب دیگر این خاندان به‌دست لؤلؤ غلام و وزیر آخرین اتابک زنگی موصل، منقرض شد و چون مغول بر الجزیره و شام دست یافتند، جمیع شاخه‌های خاندان زنگی را قلع کردند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اتابک». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.
| خاندان بنیانگذار |
| 
 | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| سلاجقه بزرگ (ایران و عراق) |
| ||||||||||||
| سلاطین منطقهای |
| ||||||||||||
| دودمانهای مرتبط | |||||||||||||
| موضوعات مرتبط | |||||||||||||
- آسیا در دهه ۱۱۲۰ (میلادی)
- اتابک
- اردن در قرون وسطی
- امارتهای سابق
- امپراتوری سلجوقی
- انحلالهای ۱۲۵۰ (میلادی) در سلطنت مملوک
- ایالتها و قلمروهای بنیانگذاریشده در ۱۱۲۷ (میلادی)
- ایالتها و قلمروهای منحلشده در ۱۲۵۰ (میلادی)
- ایالتهای رعیتی پیشین
- بنیانگذاریهای سده ۱۲ (میلادی) در آسیا
- بنیانگذاریهای سده ۱۲ (میلادی) در امپراتوری سلجوقیان
- تاریخ سوریه
- تاریخ عراق
- جنگهای صلیبی
- درگذشتگان ۱۱۸۰ (میلادی)
- درگذشتگان به علت سل
- دودمان زنگیان
- دودمانهای مسلمان
- سلجوقیان
- سلسلههای ترک
- سوریه در قرون وسطی
- مسلمانان در جنگهای صلیبی دوم
- مسلمانان در جنگهای صلیبی