حنبلی
از سلسله مقالات دربارهٔ: |
اسلام |
---|
بخشی از سلسله مقالات در رابطه با اهل سنت |
---|
درگاه اسلام |
مذهب حنبلی، چهارمین مذهب سنت و جماعت است که توسط ابو عبدالله، احمد بن حنبل در بغداد زائیده شد و در همان شهر نیز درگذشت. او که فقیهی کثیر السفر بود، احادیث بسیاری را در مجموعهای با نام «مسند ابن حنبل» گردآوری نمود. این مسند شش جزء بوده و مشتمل بر چهل هزار حدیث است. او از تمسک به رأی تبری میجست و تنها به کتاب الله و حدیث استدلال میکرد. از آنجا که در استناد به حدیث مبالغه کرد، گروهی از بزرگان اسلام چون محمد بن جریر طبری و محمد بن اسحاق الدیم او را از ائمه حدیث شمردند، نه از مجتهدان اسالم. ابن حنبل از بزرگترین شاگردان شافعی بود و سپس روی برتافته مذهب خویش بنیان نهاد. مذهب او بر پنج اصل بنا نهاده شد:[۱]
- نص کتاب الله
- سنت
- فتاوی صحابه پیغمبر
- قول بعضی صحابه هرگاه موافق کتاب و سنت باشد
- تمام احادیث مرسل و ضعیف
رواج مذهب حنبلی از سه مذهب دیگر اهل سنت کمتر بوده. سالها پس از او ابن تیمیه و شاگردش ابن قیم مذهب حنبلی را تجدید حیات کردند. همچنین امام محمد بن عبدالوهاب با تجدید نظر در این مذهب وهابیت را تأسیس نمود.[۱]
ارجاعات
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ مشکور ۱۳۷۹، ص. ۱۰۴.
منابع
- مشکور، محمدجواد (۱۳۷۹). تاریخ شیعه و فرقههای اسلام تا قرن چهارم. انتشارات اشراقی. شابک ۹۶۴-۵۹۶۶-۴۸-۵.