عمادالدین اصفهانی (۵۱۹-۵۹۷ ه.ق) یا عمادالدین کاتب اصفهانی، از افراد با نفوذ در خاندان سلطنتی سلجوقی بود که مشهور به ابن اخیالعزیز و صاحب تکریت بود. نام و نسب او را ابوعبدالله محمد بن محمد بن حامد گزارش کردهاند. پدرش را صفیالدین ابیالفرج محمد بن نفیسالدین ابیالرجا حامد گزارش کردهاند. گفته شده که عمادالدین در اصفهان زاده شد و در آن شهر پرورش یافت. او مدتی به نظارت بصره و آنگاه واسط مامور شده بود. در زمان سلطنت ملک عادل نورالدین در دمشق، او به آن منطقه رفت و از آنجا که امیرکبیر نجمالدین ایوب، پدر صلاحالدین ایوبی او را شناخت، مورد اکرام قرار گرفت. عمادالدین تا پایان عمر در دمشق ماند و در مقابر صوفیه در خارج باب النصر دفن شد. برای او کتابهایی با عنوان زبدة النصرة و نخبة العصرة گزارش کردهاند. کتاب الفتح القسی فی الفتح القدسی که با نام الفتح القدسی فی الفتح القدسی نیز شناخته شده، دیگر اثر منسوب به اوست.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
|
---|
تاریخنگاران دوران آغازین |
---|
دورهٔ اول: ۸۰-۱۳۰ هجری | |
---|
دورهٔ دوم: ۱۳۰-۱۸۰ هجری | |
---|
دورهٔ سوم: ۱۸۰-۲۵۰ هجری | |
---|
دورهٔ چهارم: ۲۵۰-۲۹۰ هجری | |
---|
دورهٔ پنجم: ۲۹۰-۳۴۰ هجری | |
---|
|
|
تاریخنگاران دوران مدرن |
---|
تاریخنگاری عربی | تاریخنگاری فارسی | تاریخنگاری ترکی | | | | |
|
|