ابن‌عربی

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
ابن عربی
متولد۲۷ رمضان ۵۶۰[۱]
۷ اوت ۱۱۶۵
مورسیا، اسپانیا
وفات۲۲ ربیع‌الثانی ۶۳۸[۲]
۱۰ نوامبر ۱۲۴۰
دمشق
آرامگاهجبل قاسیون، دمشق
محل زندگیسبیا، مکه، دمشق
ملیتعرب اندلس
آثارفصوص‌الحکم، فتوحات المکیه
عنوانالشیخ‌الاکبر، محیی‌الدّین
دورهمُرابطان
دیناسلام
مکتبفلسفه و عرفان

ابن‌عربی، با نام اصلی ابوبکر محمد بن علی بن محمد معروف به «ابن‌سراقه» که پس از ورود به ممالک داخلی اسلامی به «ابن‌عربی» معروف شد، در سال ۵۶۰ هـ.ق. متولد شد و پس از مطالعه و بررسی اوضاع اجتماعی و فعالیت در مراکش و تونس و مصر و عربستان و سوریه در قونیه آناتولی ساکن شد و در ۶۲۸ هـ.ق. در یکی از مسافرت‌هایش به دمشق در سوریه درگذشت. آثار قلمی زیادی از او وجود دارد که مهم‌ترین آنها فتوحات مکی و فصوص الحکم است. او خود را نه معتزلی، نه اشعری، نه شیعه و نه سلفی می‌دانست و همه را به‌طور شدید و صریح رد می‌کرد. تصوف او از والی تنگه داردانل تا مرز شرقی تاجیکستان امروزی مستولی گشت، در جنوب ایران نفوذ نکرد و در عربستان و ممالک آفریقائی شهرت یافت. از ابزارهای مهم او خواب دیدن و ادعای کشف و شهود بود.[۳]

اعتقادات

به عقیده رضوی، او یک امانیست، لیبرالیست، پلورئالیست به تمام معنی است و به شدت این اصول را در ممالک اسلامی ترویج کرده است. او می‌گوید که: «مردم دربارهٔ خداوند عقاید گوناگونی دارند و من به درستی همه آن عقاید را باور دارم.» در مکتب او جایی برای ولایت فقیه نیست. خداشناسی و هستی‌شناسی او شباهت دقیق با مُثُل افلاطونی دارد. او به «وجود اشیاء» پیش از وجودشان معتقد است و آن را «عالم اعیان ثابته» می‌نامد.[۴]

پانویس

ارجاعات

  1. ابن عربی، سلیمان اولوداغ، ترجمهٔ داوود وفایی، ص ۶
  2. ابن عربی، سلیمان اولوداغ، ترجمهٔ داوود وفایی، ص ۴۳
  3. رضوی ۱۳۸۹، ص. ۱۱۵.
  4. رضوی ۱۳۸۹، ص. ۱۱۶.

منابع

  • رضوی، مرتضی (۱۳۸۹). «ابن عربی در یک نگاه». نشریه سمات (۴).