بدون جعبه اطلاعات
بدون تصویر

اصمعی

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو

عبدالملک بن قریب بن علی بن اصمع باهلی بصری اَصمعی (۱۲۲–۲۱۶ ه‍.ق) که به‌طور خلاصه اَصمعی نام گرفته است؛ از ادیبان و شاعران و لغویان مشهور عرب بود که در دوران حکومت هارون الرشید زندگی می‌کرد. او هم‌عصر با خلیل بن احمد و ابوعبیده و ابونواس و سیبویه بود و نزد خلیل و ابوعمرو بن العلا، شاگردی می‌کرد. زادگاه اصمعی را بصره گزارش کرده‌اند. او در زادگاهش درس ادبیات عرب را آموخت و سپس در میان عرب‌های بادیه‌نشین، سفر کرد و از آنها اشعار و داستان‌های فراوانی فرا گرفت. اصمعی سپس به دربار هارون راه یافته و ندیم خلیفه گردید. گفته‌اند که هارون در برخی مسائل علمی، به اصمعی مراجعه می‌کرد و از او مشورت می‌گرفت. اصمعی در حسن بیان و جلب نظر شنونده و برانگیختن اعجاب او و همچنین در حافظه مشهور بود. گفته‌اند که دست جد اصمعی، اصمع بن مظهر، به دلیل دزدی و به دستور علی بن ابی‌طالب قطع شده بود و از این بابت، اصمعی از علی، بی‌زاری می‌جست. الابل، الاضداد، خلق الانسان، المترادف، الفرق، الخیل و الدارات از جمله آثار اصمعی است.[۱]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اصمعی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.