عبدالملک بن قریب بن علی بن اصمع باهلی بصری اَصمعی (۱۲۲–۲۱۶ ه.ق) که بهطور خلاصه اَصمعی نام گرفته است؛ از ادیبان و شاعران و لغویان مشهور عرب بود که در دوران حکومت هارون الرشید زندگی میکرد. او همعصر با خلیل بن احمد و ابوعبیده و ابونواس و سیبویه بود و نزد خلیل و ابوعمرو بن العلا، شاگردی میکرد. زادگاه اصمعی را بصره گزارش کردهاند. او در زادگاهش درس ادبیات عرب را آموخت و سپس در میان عربهای بادیهنشین، سفر کرد و از آنها اشعار و داستانهای فراوانی فرا گرفت. اصمعی سپس به دربار هارون راه یافته و ندیم خلیفه گردید. گفتهاند که هارون در برخی مسائل علمی، به اصمعی مراجعه میکرد و از او مشورت میگرفت. اصمعی در حسن بیان و جلب نظر شنونده و برانگیختن اعجاب او و همچنین در حافظه مشهور بود. گفتهاند که دست جد اصمعی، اصمع بن مظهر، به دلیل دزدی و به دستور علی بن ابیطالب قطع شده بود و از این بابت، اصمعی از علی، بیزاری میجست. الابل، الاضداد، خلق الانسان، المترادف، الفرق، الخیل و الدارات از جمله آثار اصمعی است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع