ابوزید انصاری
سعید بن اوس بن ثابت بصری انصاری خزرجی نحوی لغوی مشهور به ابوزید انصاری و ابوزید نحوی، از علمای علم نحو و لغت است. محل تولد و محل درگذشت او را بصره گزارش کرده‌اند. همچنین وی را از تابعین دانسته‌اند. ابن‌ندیم از مبرد نقل می‌کند که ابوزید در نحو، اعلم از اصمعی و ابوعبیده بود اما از خلیل و سیبویه دانشش بیشتر نبود. او در روزگاران خلافت مهدی عباسی زندگی می‌کرد و همچون علمای عصر خود، به بغداد روی آورد. ابن‌خلکان در کتاب وفیات گزارش می‌کند که ابوزید، زندگانی طولانی داشت در سن ۱۰۰ سالگی در سال ۲۱۵ ه.ق درگذشت. برخی منابع سال درگذشت او را ۲۱۶ ه.ق گزارش کرده‌اند. یاقوت حمویی در معجم البلدان درباره او نوشته‌است که وی از مردم بصره بود که جنبه علم لغت او بر دیگر زمینه‌های علمی‌اش برتری داشت. استادان او را ابوعمرو بن العلا و ابن‌عون و شاگردانش را ابوعبید قاسم بن سلام، عمرو بن عبید، ابوالعیناء، ابوحاتم سجستانی، عمر بن شبه و روبه بن عجاج دانسته‌اند. وی را در نقل حدیث ستوده و ثقه معرفی کرده‌اند، هرچند برخی چون ابن‌حیان وی را تضعیف کرده‌است. از جمله منابعی که روایات او در آنجا نقل شده‌است، کتاب سنن ابوداود و جامع ترمذی است. حاجی خلیفه، کتاب‌هایی را به او نسبت داده‌است از جمله آنها: القوس و الترس است. کتاب‌های الجود و البخل، الأمثال، کتاب الحلبه، کتاب التضارب، کتاب الغرائز، کتاب اللامات و کتاب المکتوم از جمله آثار منسوب به اوست.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوزید». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.
.jpg)
