آخر
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| آخر | |
|---|---|
| رسم‌الخط عربی | ٱلْأَخِرُ / ٱلْآخِرُ |
| معنای فارسی | انجام |
| اطلاعات جزئی | |
| پراهمیت نزد | مسلمانان |
آخر (در عربی: ٱلْأَخِرُ / ٱلْآخِرُ) واژه‌ای عربی به معنای «انجام» است. این واژه در فرهنگ اسلامی، یکی از اسماء الهی است که به اسماء الحسنی مشهور است. این واژه از جمله اسماء الحسنی است که در قرآن و روایات مورد اشاره قرار گرفته است.[۱] کلمه آخر توسط کسانی چون سلیمان بن مهران، ابوهریره، محمد بن عبدالملک صنعانی، ولید بن مسلم، بیهقی، عبدالعزیز بن حصین، ابن‌حزم، ابن‌عثیمین و عبدالعزیز بن ناصر الجلیل به عنوان اسماء الحسنی تلقی شده است. ابن حجر اما این نام را از اسماء الحسنی به حساب نیاورده است.[۲][۳][۴]
پانویس
ارجاعات
- ↑ طباطبایی، رسائل توحیدی، ۴۶–۴۸.
- ↑ طباطبایی، رسائل توحیدی، ۴۸۰۵۱.
- ↑ رضوانی، موسوعة الاسماء الحسنی، ۱: ۴۱–۴۲.
- ↑ احمد مختار، اسماءالله الحسنی، ۱۸–۳۷.
منابع
- رضوانی، محمود عبدالرزاق (۲۰۱۲). موسوعه الاسماء الحسنی، الثابتة فی الکتاب و السنة. قاهره: البصیرة. شابک ۹۷۷-۱۶-۲۰۰۹-۰.
- احمد مختار، عمر (۱۴۱۷). «انتفاء الترادف فی أسماء الله الحسنی بین الدلالة المعجمیة و الدلالة الصرفیة». کلیة دارالعلوم. قاهره: الازهر (۲۰) – به واسطهٔ نورمگز.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۸۸). رسائل توحیدى. ترجمهٔ علی شیروانی. تهران: الزهرا.