اسماء الحسنی

اسماء الحسنی به معنای نام‌های نیکو؛ اصطلاحی است برای اشاره به نام‌های خدا در اسلام. این عبارت چند مرتبه در قرآن مورد اشاره قرار گرفته است. در آیه ۱۸۰ سوره اعراف تصریح شده است که باید خدا را با نام‌های نیکویش خواند. در آیات دیگری چون آیه ۱۱۰ سوره اسراء، آیه ۸ سوره طه و آیه ۲۴ سوره حشر نیز از این واژه استفاده شده است. در احادیث اسلامی از ۹۹ نام خدا یاد شده و تاکید شده است که هر کس این اسماء را حفظ نماید، به بهشت وارد می‌شود. منابع در خصوص اینکه کدام نام و صفت خدا، از جمله این ۹۹ نام هستند، دچار اختلافند. از میان این اسماء، برخی صفات ذات خدا هستند و برخی صفات فعل محسوب می‌شوند. همچنین بعضی مفید تنزیه و نفی صفات نقص از ذات خدا می‌باشند. آن دسته از اسماء الهی که در قرآن آمده‌اند، در نزد بیشتر مفسران، به عنوان اسماء الحسنی در نظر گرفته شده‌اند. در منابع شیعه گزارش شده است که منظور از اسماء الحسنی، اهل‌بیت محمد هستند که با اعتراف به آنها، دیگر عبادات مقبول الله خواهد بود.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اسماء الحسنی». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.