ذو الجلال و الاکرام
(تغییرمسیر از ذوالجلال‌والاکرام)
| ذو الجلال و الاکرام | |
|---|---|
| رسم‌الخط عربی | ذُو ٱلْجَلَـٰلِ وَٱلْإِکْرَامُ / ذُو ٱلْجَلَالِ وَٱلْإِکْرَامُ |
| معنای فارسی | دارای مهتری و بزرگواری |
| اطلاعات جزئی | |
| پراهمیت نزد | مسلمانان |
| کاربرد | یکی از نام‌های خدا |
ذو الجلال و الاکرام واژه‌ای عربی به معنای «دارای مهتری و بزرگواری» است. این کلمه در فرهنگ اسلامی، یکی از نام‌های خدا است که به اسماء الحسنی مشهور است. این واژه از جمله اسماء الحسنی است که در قرآن و روایات مورد اشاره قرار گرفته است. این واژه به صورت مرکب و همینطور جداگانه «ذو الجلال» و «ذو الاکرام» مورد استفاده قرار گرفته است.[۱] این واژه توسط کسانی چون ولید بن مسلم، بیهقی، عبدالعزیز بن حصین و ابن‌حجر عسقلانی به عنوان اسماء الحسنی تلقی شده است. سلیمان بن مهران، ابوهریره، محمد بن عبدالملک صنعانی، ابن‌حزم، ابن‌عثیمین و عبدالعزیز بن ناصر الجلیل از راویانی هستند که این عبارت را به صورت جمع و مفرد، به عنوان اسماء الحسنی گزارش نکرده‌اند.[۲][۳][۴]
پانویس
ارجاعات
- ↑ طباطبایی، رسائل توحیدی، ۴۶–۴۸.
- ↑ طباطبایی، رسائل توحیدی، ۴۸۰۵۱.
- ↑ رضوانی، موسوعة الاسماء الحسنی، ۱: ۴۱–۴۲.
- ↑ احمد مختار، اسماءالله الحسنی، ۱۸–۳۷.
منابع
- رضوانی، محمود عبدالرزاق (۲۰۱۲). موسوعه الاسماء الحسنی، الثابتة فی الکتاب و السنة. قاهره: البصیرة. شابک ۹۷۷-۱۶-۲۰۰۹-۰.
- احمد مختار، عمر (۱۴۱۷). «انتفاء الترادف فی أسماء الله الحسنی بین الدلالة المعجمیة و الدلالة الصرفیة». کلیة دارالعلوم. قاهره: الازهر (۲۰) – به واسطهٔ نورمگز.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۸۸). رسائل توحیدی. ترجمهٔ علی شیروانی. تهران: الزهرا.