ماجد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
ماجد واژه‌ای عربی به معنای «بزرگوار» است. این کلمه در روایات اسلامی، یکی از نام‌های خدا است که به اسماء الحسنی مشهور است. این واژه به عنوان اسم خدا، در قرآن کاربرد ندارد.[۱] این واژه توسط کسانی چون ابوهریره، ولید بن مسلم و محمد بن عبدالملک صنعانی به عنوان اسماء الحسنی تلقی شده است. سلیمان بن مهران، بیهقی، عبدالعزیز بن حصین، ابن‌حجر عسقلانی، ابن‌حزم، ابن‌عثیمین و عبدالعزیز بن ناصر الجلیل از کسانی هستند که این واژه را به عنوان اسماء الحسنی گزارش نکرده‌اند.[۲][۳][۴]
پانویس
ارجاعات
- ↑ طباطبایی، رسائل توحیدی، ۴۶–۴۸.
- ↑ طباطبایی، رسائل توحیدی، ۴۸۰۵۱.
- ↑ رضوانی، موسوعة الاسماء الحسنی، ۱: ۴۱–۴۲.
- ↑ احمد مختار، اسماءالله الحسنی، ۱۸–۳۷.
منابع
- رضوانی، محمود عبدالرزاق (۲۰۱۲). موسوعه الاسماء الحسنی، الثابتة فی الکتاب و السنة. قاهره: البصیرة. شابک ۹۷۷-۱۶-۲۰۰۹-۰.
- احمد مختار، عمر (۱۴۱۷). «انتفاء الترادف فی أسماء الله الحسنی بین الدلالة المعجمیة و الدلالة الصرفیة». کلیة دارالعلوم. قاهره: الازهر (۲۰) – به واسطهٔ نورمگز.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۸۸). رسائل توحیدی. ترجمهٔ علی شیروانی. تهران: الزهرا.