ابوالحسن اشعری

علی بن اسماعیل بن اسحاق، مشهور به ابوالحسن اشعری، بنیانگذار مذهب اشاعره بود. وی را از نسل ابوموسی اشعری دانسته‌اند. او در سال ۲۶۰ یا ۲۷۰ ه‍.ق در بصره متولد شد. ابوالحسن، شاگرد ابواسحاق مروزی و ابوعلی جبائی و در علم کلام و بحث‌های عقایدی، شناخته شده بود. گفته شده است که او نخست مذهب معتزلی داشت و سپس از اعتقاد به عدل برگشت و مذهبی نوین براساس جبر تأسیس کرد که با اشاعره مشهور شد. غزالی، باقلانی و فخررازی از او پیروی کردند. وی به سال ۳۲۰ یا ۳۳۰ ه‍.ق در بغداد درگذشت. تعداد مؤلفات او را نزدیک به سیصد کتاب گزارش کردند که مشهورترین آنها عبارتند از: امامهٔ الصدیق، الردّ علی المجسّمه، مقالات الاسلامیین، الابانهٔ عن اصول الدیانهٔ، الرد علی ابن الراوندی، الاسماء و الاحکام، استحسان الخوض فی الکلام و اللمع فی الرد علی اهل الزیغ و البدع.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوالحسن اشعری». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.