ابن‌عربی

ابن عربی
متولد	۲۷ رمضان ۵۶۰ ۷ اوت ۱۱۶۵ مورسیا، اسپانیا
وفات	۲۲ ربیع‌الثانی ۶۳۸ ۱۰ نوامبر ۱۲۴۰ دمشق
آرامگاه	جبل قاسیون، دمشق
محل زندگی	سبیا، مکه، دمشق
ملیت	عرب اندلس
آثار	فصوص‌الحکم، فتوحات المکیه
عنوان	الشیخ‌الاکبر، محیی‌الدّین
دوره	مُرابطان
دین	اسلام
مکتب	فلسفه و عرفان

ابن عربی، با نام اصلی «ابوبکر محمد بن علی بن محمد» معروف به «ابن سراقه» که پس از ورود به ممالک داخلی اسلامی به «ابن عربی» معروف شد، در سال ۵۶۰ هـ.ق. متولد شد و پس از مطالعه و بررسی اوضاع اجتماعی و فعالیت در مراکش و تونس و مصر و عربستان و سوریه در «قونیه» آناتولی ساکن شد و در ۶۲۸ هـ.ق. در یکی از مسافرت‌هایش به دمشق سوریه وفات نمود. آثار قلمی زیادی از او وجود دارد که مهم ترینشان فتوحات مکی و فصوص الحکم است. او خود را نه معتزلی، نه اشعری، نه شیعه و نه سلفی می‌دانست و همه را به‌طور شدید و صریح رد می‌کرد. تصوف او از والی تنگه داردانل تا مرز شرقی تاجیکستان امروزی مستولی گشت، در جنوب ایران نفوذ نکرد و در عربستان و ممالک آفریقائی شهرت یافت. از ابزارهای مهم او خواب دیدن و ادعای کشف و شهود بود.

اعتقادات

او یک امانیست، لیبرالیست، پلورئالیست به تمام معنی است و به شدت این اصول را در ممالک اسلامی ترویج کرده است. او می‌گوید که: «مردم دربارهٔ خداوند عقاید گوناگونی دارند و من به درستی همه آن عقاید را باور دارم.» در مکتب او جایی برای ولایت فقیه نیست. خداشناسی و هستی شناسی او شباهت دقیق با مُثُل افلاطونی دارد. او به «وجود اشیاء» پیش از وجودشان معتقد است و آن را «عالم اعیان ثابته» می‌نامد.

منابع

• رضوی، مرتضی (۱۳۸۹). «ابن عربی در یک نگاه». نشریه سمات (۴).