پیامبر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
به | {{multiple image|perrow=2|total_width=300|image1=Abraham_in_Abraham_and_the_Angels_by_Aert_de_Gelder.jpg|width1=300|height1=|image2=Rembrandt_-_Moses_Smashing_the_Tablets_of_the_Law_-_WGA19132.jpg|width2=300|height2=|image3=Spas_vsederzhitel_sinay.jpg|width3=300|height3=|image4=Muslim depiction of Muhammad - 17th century Ottoman copy from the "Edinburgh codex".jpg|width4=300|height4=|footer=بالا از راست به چپ:{{سخ}}[[ابراهیم]]، [[موسی]]{{سخ}}[[عیسی]]، [[محمد]]}} | ||
'''پیامبر''' یا '''پیغمبر''' و '''نبی''' یا '''رسول''' به مؤسس یک دین و کسانی که ادعا می‌کنند با [[خدا]] یا خدایانی ارتباط دارند و از جانب آن‌ها سخن می‌گویند، گفته می‌شود.<ref dir="ltr">[http://www.thefreedictionary.com/prophet prophet – definition of prophet by the Free Online Dictionary, Thesaurus and Encyclopedia<!-- Bot generated title -->]</ref><ref dir="ltr">{{Cite web |url=http://mw1.m-w.com/dictionary/prophet |title=prophet – Definition from the Merriam-Webster Online Dictionary |access-date=24 سپتامبر 2020 |archive-date=28 ژوئن 2012 |archive-url=https://web.archive.org/web/20120628232343/http://mw1.m-w.com/dictionary/prophet}}</ref> چنین ادعاهایی در ادیان زیادی مانند [[یهودیت]]، [[مسیحیت]]، [[اسلام]]، [[مزدیسنا]]، [[بهائیت]]، [[هندوئیسم]] و غیره وجود داشته است. با این وجود، برداشت‌ها از این مفهوم متفاوت بوده است. | |||
در برخی از اسناد [[خاور نزدیک باستان|خاورمیانهٔ باستان]] دیده شده که فردی از جانب خدایان با بشر صحبت یا آینده را پیشگویی می‌کند. [[کتاب مقدس]] انبیای [[بعل|بَعَل]] را کم و بیش مشابه انبیای [[یهوه|یَهُوَه]] توصیف کرده است. در اسرائیل باستان افراد به میل خودشان پیامبر نمی‌شدند و گاه با وجود اینکه مخالف بودند، به اجبار نبوت می‌کردند. در [[مسیحیت]] کسانی که از جانب خدا، [[عیسی]] یا [[روح‌القدس]] صحبت می‌کردند رسول محسوب می‌شدند. در [[قرآن]]، «رسولان» و «انبیاء» دو دسته مجزا هستند، هر چند قرآن برخی را «رسول و نبی» نامیده است. تمام پیامبران قرآن از یک خانواده هستند. در [[بهائیت]]، افرادی به نام [[مظهر ظهور]] وجود دارند که از جانب خدا انتخاب شده‌اند. | در برخی از اسناد [[خاور نزدیک باستان|خاورمیانهٔ باستان]] دیده شده که فردی از جانب خدایان با بشر صحبت یا آینده را پیشگویی می‌کند. [[کتاب مقدس]] انبیای [[بعل|بَعَل]] را کم و بیش مشابه انبیای [[یهوه|یَهُوَه]] توصیف کرده است. در اسرائیل باستان افراد به میل خودشان پیامبر نمی‌شدند و گاه با وجود اینکه مخالف بودند، به اجبار نبوت می‌کردند. در [[مسیحیت]] کسانی که از جانب خدا، [[عیسی]] یا [[روح‌القدس]] صحبت می‌کردند رسول محسوب می‌شدند. در [[قرآن]]، «رسولان» و «انبیاء» دو دسته مجزا هستند، هر چند قرآن برخی را «رسول و نبی» نامیده است. تمام پیامبران قرآن از یک خانواده هستند. در [[بهائیت]]، افرادی به نام [[مظهر ظهور]] وجود دارند که از جانب خدا انتخاب شده‌اند. | ||
| خط ۶: | خط ۸: | ||
چنین پدیده‌ای در [[خاور نزدیک باستان|خاورمیانهٔ باستان]] مشاهده شده و پژوهشگران برخی افراد و متون باستانی مثل افرادی که مدعی دریافت دستور از جانب خدایان بودند را در این دسته قرار داده‌اند؛ مثلاً، در متون [[زبان اوگاریتی|اوگاریتی]] مواردی وجود دارد که در آن مژدهٔ اتفاقی در آینده داده شده اما به‌طور مشخص نمی‌توان گفت نویسندگان این متون گروهی مشخص و مدعی ارتباط با خدایان بوده‌اند. در [[کتاب مقدس]] اشارت پرشماری به انبیای [[بعل|بَعَل]]، خدای فنیقی، شده و اینان نیز مانند انبیای [[یهوه]] با لفظ «نبی» یاد شده‌اند اما کتاب مقدس اشاره‌ای به غیبگویی انبیای بعل نکرده است. هر چند، متنی مصری از فردی به نام ون‌آمون که حاوی گزارش سفر او به جبیل در فنیقیه است و ون‌آمون می‌گوید یکی از نزدیکان امیر منطقه، از خود برون‌شده و توانسته غیبگویی کند که ون‌آمون از جانب [[آمون]] آمده است. در اسناد [[بین‌النهرین]]ی گاه دیده شده خدا (مثلا [[مردوک]]) به صورت مستقیم و گاه از طریق پادشاهان صحبت می‌کند. متنی از ۱۸۵۰ سال پیش از میلاد از [[اوروک]] حاوی پیشگویی خدایی دربارهٔ آینده اوروک است که از طریق یک فرد منتقل می‌شود. این فرد با خدا حرف می‌زند و سپس در جواب پادشاه می‌گوید «این‌ها سخنانی بود که [[ایشتر]] با من گفت.» این نوع فعالیت‌ها را بیشتر می‌توان در متون موسوم به «ماری» از قرن ۱۸ پیش از میلاد یافت و نام چند خدا و ۱۸ پیامبر (برخی مرد و برخی زن) در آن‌ها ذکر شده است. محققان برخی متون مصری، مثلاً متنی از شخصی به نام ایپوور که منتقد وضعیت موجود بوده یا متن موسوم به «پیشگویی نِفِرتی» را نیز مشابه انبیای کتاب مقدس دانسته‌اند.<ref dir="ltr">{{پک|Huffmon|1992|ک=The Anchor Bible Dictionary|ف=Prophecy|زبان=en}}</ref> | چنین پدیده‌ای در [[خاور نزدیک باستان|خاورمیانهٔ باستان]] مشاهده شده و پژوهشگران برخی افراد و متون باستانی مثل افرادی که مدعی دریافت دستور از جانب خدایان بودند را در این دسته قرار داده‌اند؛ مثلاً، در متون [[زبان اوگاریتی|اوگاریتی]] مواردی وجود دارد که در آن مژدهٔ اتفاقی در آینده داده شده اما به‌طور مشخص نمی‌توان گفت نویسندگان این متون گروهی مشخص و مدعی ارتباط با خدایان بوده‌اند. در [[کتاب مقدس]] اشارت پرشماری به انبیای [[بعل|بَعَل]]، خدای فنیقی، شده و اینان نیز مانند انبیای [[یهوه]] با لفظ «نبی» یاد شده‌اند اما کتاب مقدس اشاره‌ای به غیبگویی انبیای بعل نکرده است. هر چند، متنی مصری از فردی به نام ون‌آمون که حاوی گزارش سفر او به جبیل در فنیقیه است و ون‌آمون می‌گوید یکی از نزدیکان امیر منطقه، از خود برون‌شده و توانسته غیبگویی کند که ون‌آمون از جانب [[آمون]] آمده است. در اسناد [[بین‌النهرین]]ی گاه دیده شده خدا (مثلا [[مردوک]]) به صورت مستقیم و گاه از طریق پادشاهان صحبت می‌کند. متنی از ۱۸۵۰ سال پیش از میلاد از [[اوروک]] حاوی پیشگویی خدایی دربارهٔ آینده اوروک است که از طریق یک فرد منتقل می‌شود. این فرد با خدا حرف می‌زند و سپس در جواب پادشاه می‌گوید «این‌ها سخنانی بود که [[ایشتر]] با من گفت.» این نوع فعالیت‌ها را بیشتر می‌توان در متون موسوم به «ماری» از قرن ۱۸ پیش از میلاد یافت و نام چند خدا و ۱۸ پیامبر (برخی مرد و برخی زن) در آن‌ها ذکر شده است. محققان برخی متون مصری، مثلاً متنی از شخصی به نام ایپوور که منتقد وضعیت موجود بوده یا متن موسوم به «پیشگویی نِفِرتی» را نیز مشابه انبیای کتاب مقدس دانسته‌اند.<ref dir="ltr">{{پک|Huffmon|1992|ک=The Anchor Bible Dictionary|ف=Prophecy|زبان=en}}</ref> | ||
== ادیان == | == در اسلام == | ||
در [[اسلام]] به افرادی که گفته می‌شود تصور شده از جانب [[الله]] وحی دریافت کرده‌اند. در [[زبان عربی|عربی]] نیز مانند عبری چنین افرادی «نبی» (جمع: نبیین یا انبیاء) نام دارند. این لغات روی هم ۷۵ بار در [[قرآن]] به کار رفته‌اند. لغت رایج‌تر در قرآن، «رسول» (فرستاده) است که ۳۰۰ بار دیده می‌شود. اینطور که معلوم است، مانند [[عهد جدید]]، رسولان قرآن نیز جایگاهی بالاتر از انبیاء دارند و هرگاه این دو کلمه کنار هم قرار گرفته‌اند، ابتدا رسول و سپس به نبی اشاره شده است. مفسران مسلمان، مانند [[ناصرالدین عبدالله بیضاوی|بیضاوی]]، اینطور گفته‌اند که رسول به شخصی می‌گویند که کتابی بر او نازل شده اما انبیاء کتاب یا شریعتی از خود ندارند. در قرآن افراد مختلفی مثل موسی، [[اسماعیل]] و [[محمد]] با هر دو عنوان «رسول و نبی» یاد شده‌اند اما همه رسولان، نبی نیستند؛ مثلاً [[فرشته|فرشتگان]] نیز رسولان الله نامیده شده‌اند. به گفته قرآن، پیامبران به ترتیب و یکی پس از دیگری فرستاده شدند و همه آن‌ها از خاندان آدم، [[نوح]]، ابراهیم و اسرائیل هستند. قرآن همچنین می‌گوید خدا رسولان را از میان انسان‌ها و فرشتگان انتخاب می‌کند و پیامبران توانایی‌هایی مثل دیدن غیب دارند که دیگران آن را ندارند. برای برخی نیز برتری‌هایی قائل شده که دیگر پیامبران فاقد آن هستند؛ مثلاً، می‌گوید خدا ابراهیم را به عنوان دوست خودش انتخاب و با موسی صحبت کرد. قرآن برخی را نیز [[پیامبران اولوالعزم|اولوالعزم]] نامیده اما نام‌هایشان را مشخص نکرده است. پیامبران قرآن با [[آدم]] آغاز و با محمد، به پایان می‌رسند.<ref>{{پک|Rubin|2006|ک=Encyclopaedia of the Qur'an|ف=Prophets and Prophethood|زبان=en}}</ref> | |||
=== پیامبران اولوالعزم === | |||
[[پرونده:Medieval Persian manuscript Muhammad leads Abraham Moses Jesus.jpg|بندانگشتی|دیدار محمد (راست) با ابراهیم، موسی و عیسی در [[نگارگری ایرانی|مینیاتوری]] ایرانی. برگرفته از نسخهٔ خطی [[قرون وسطی|قرون وسطایی]] نوشتهٔ [[باربارا هانوالت]].]] | |||
{{اصلی|پیامبران اولوالعزم}} | |||
«[[پیامبران اولوالعزم|اولوالعزم]]» تعبیری قرآنی دربارهٔ «پیامبرانِ شکیبا، کوشا و دوراندیش» است که در بیشتر منابع اسلامی، نسبت به سایرِ پیامبران از جایگاهِ والاتری برخوردار بوده‌اند. عبارتِ «اولوالعزم» در قرآن یک مرتبه به‌صراحت در آیهٔ ۳۵ از [[احقاف|سورهٔ اَحقاف]] یاد شده‌است.<ref>{{پک|حاج‌منوچهری|۱۳۸۸|ک=دانشنامه بزرگ اسلامی|ف=اولوالعزم}}</ref> [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] در ''[[تفسیر نمونه]]''، این تفسیر و معنا از اولوالعزم را بهترین تفسیر دانسته‌است که پیامبرانْ صاحبِ شریعت هستند و با آمدنِ شریعتِ آنان، شریعتِ قبلی منسوخ می‌شود. براساس این تفسیر، پیامبرانِ اولوالعزم، دارای مسئولیتِ سنگین‌تری نسبت به سایرِ پیامبران بوده‌اند و برای این مأموریت سنگین، نیاز به عزم و اراده‌ای قوی داشتند.<ref>{{پک|بلاغی|۱۳۹۰|ف=وسعت دعوت پیامبران|ک=بینات|ص=۱۵۵}}</ref> | |||
از مسائلِ مورد اختلاف در منابع اسلامی، تعدادِ پیامبرانِ اولوالعزم است. بعضی مفسرین همچون [[شیخ طوسی]]، [[جارالله زمخشری|زَمَخشَری]] و [[فخر رازی]]، تمامِ پیامبران را از رسولانِ اولوالعزم دانسته‌اند<ref>{{پک|حاج‌منوچهری|۱۳۸۸|ک=دانشنامه بزرگ اسلامی|ف=اولوالعزم}}</ref> و در مقابل، گروهی، ۱۸ تن از پیامبرانی یادشده در آیهٔ ۸۲ تا ۸۶ [[انعام (سوره)|سورهٔ اَنعام]] را مصداقِ اولوالعزم دانسته‌اند.<ref>{{پک|اصغری|۱۳۸۷|ک=دانشنامه کلام اسلامی|ف=اولوالعزم}}</ref> آلوسی، از مفسران سنی مذهب، این قول را به [[حسن بن فضل]] منسوب می‌داند.<ref>{{پک|آلوسی|۱۲۷۰|ک=تفسیر الآلوسی|ج=۲۶|ص=۳}}</ref> در میان منابع، اعداد دیگری چون نُه، هفت و شش نیز گزارش شده‌است. طباطبایی، مفسر شیعه در ''[[تفسیر المیزان|تفسیرِ اَلْمیزان]]''، با استناد به روایاتی از منابع اسلامی، تعداد پیامبران اولوالعزم را ۵ تن گزارش کرده‌است و این روایات را بر مبنای [[حدیث متواتر|تَواتُر]] در حد مُستَفیض، معتبر دانسته‌است. در مقابل در تفسیر ''روح المعانی''، این روایات به‌حدِ تواتر دانسته نشده‌اند و در نتیجه، تعداد پیامبران اولوالعزم به عددِ خاصی وصف نشده‌است.<ref>{{پک|اصغری|۱۳۸۷|ک=دانشنامه کلام اسلامی|ف=اولوالعزم}}</ref> | |||
== در دیگر ادیان == | |||
=== در یهودیت === | === در یهودیت === | ||
در [[تنخ]] انبیاء کسانی هستند که از جانب یهوه برای انجام کارهای او و رساندن پیام انتخاب شده‌اند. اینان به میل خود انتخاب نمی‌شوند و گاه حتی با آن مخالفت می‌کنند. نبوت در تنخ علمی نیست که شخص بتواند آن را یاد بگیرد؛ او انتخاب می‌شود و چاره‌ای جز رساندن پیام ندارد، حتی اگر با آن مخالف باشد. نبی تا حدی جایگاهی متمایز از یارانش دارد و باید مسئولیت انتخاب‌شدن را به دوش بکشد. او در حضور خداست و به شورای الهی نیز دسترسی دارد. تنها زمانی صحبت می‌کند که به او دستور داده شود اما به مجرد اینکه دستور صادر شد، باید صحبت کند. البته این بدان معنا نیست که هویت شخصی‌اش را از دست می‌دهد. ترجمهٔ پیام به زبان محلی نیز به عهد هموست. دومین بخش تنخ «[[کتب انبیاء]]» نام دارد و خود به دو بخش انبیای متقدم و انبیای متأخر تقسیم شده است. انبیای متأخر نیز شامل دو بخش [[پیامبران مهین|انبیای کبیر]] و [[پیامبران مهین|انبیای صغیر]] است.<ref dir="ltr">{{پک|Paul|Sperling|2007|ک=Encyclopaedia Judaica|ف=Prophets and Prophecy|زبان=en}}</ref> | در [[تنخ]] انبیاء کسانی هستند که از جانب یهوه برای انجام کارهای او و رساندن پیام انتخاب شده‌اند. اینان به میل خود انتخاب نمی‌شوند و گاه حتی با آن مخالفت می‌کنند. نبوت در تنخ علمی نیست که شخص بتواند آن را یاد بگیرد؛ او انتخاب می‌شود و چاره‌ای جز رساندن پیام ندارد، حتی اگر با آن مخالف باشد. نبی تا حدی جایگاهی متمایز از یارانش دارد و باید مسئولیت انتخاب‌شدن را به دوش بکشد. او در حضور خداست و به شورای الهی نیز دسترسی دارد. تنها زمانی صحبت می‌کند که به او دستور داده شود اما به مجرد اینکه دستور صادر شد، باید صحبت کند. البته این بدان معنا نیست که هویت شخصی‌اش را از دست می‌دهد. ترجمهٔ پیام به زبان محلی نیز به عهد هموست. دومین بخش تنخ «[[کتب انبیاء]]» نام دارد و خود به دو بخش انبیای متقدم و انبیای متأخر تقسیم شده است. انبیای متأخر نیز شامل دو بخش [[پیامبران مهین|انبیای کبیر]] و [[پیامبران مهین|انبیای صغیر]] است.<ref dir="ltr">{{پک|Paul|Sperling|2007|ک=Encyclopaedia Judaica|ف=Prophets and Prophecy|زبان=en}}</ref> | ||
| خط ۱۸: | خط ۳۰: | ||
[[پرونده:Manichaean_Diagram_of_the_Universe_(Detail_12).jpg|بندانگشتی|چهار پیامبر آیین مانوی، در نقاشی «[[نمای مانوی جهان]]» مربوط به دوران حکومت [[دودمان یوان]] (۱۲۷۱–۱۳۶۸) بر چین. (''چپ به راست''): مانی، زرتشت، بودا و عیسی.]] | [[پرونده:Manichaean_Diagram_of_the_Universe_(Detail_12).jpg|بندانگشتی|چهار پیامبر آیین مانوی، در نقاشی «[[نمای مانوی جهان]]» مربوط به دوران حکومت [[دودمان یوان]] (۱۲۷۱–۱۳۶۸) بر چین. (''چپ به راست''): مانی، زرتشت، بودا و عیسی.]] | ||
در نوشته‌های مانوی که از خرابه‌های معابد مانوی در [[چین]] پیدا شده، از زرتشت و دین او با احترام یاد شده است. در این نوشته‌ها، نام زرتشت را در [[زبان اویغوری|ایغوری]] «زروشچ بورخان» نوشته‌اند. این کلمه بورخان که حدود ده مرتبه در این نوشته‌ها تکرار شده، به معنی «پیامبر الهی» است. این نوشته‌ها به شرح پیکارهای زرتشت و پس از او مانی با جادوگران بابل می‌پردازند.<ref>{{پک|جکسن|۱۳۸۴|ک=دین زرتشت در متون مانوی|ص=۱۸۵|زبان=fa}}</ref> | در نوشته‌های مانوی که از خرابه‌های معابد مانوی در [[چین]] پیدا شده، از زرتشت و دین او با احترام یاد شده است. در این نوشته‌ها، نام زرتشت را در [[زبان اویغوری|ایغوری]] «زروشچ بورخان» نوشته‌اند. این کلمه بورخان که حدود ده مرتبه در این نوشته‌ها تکرار شده، به معنی «پیامبر الهی» است. این نوشته‌ها به شرح پیکارهای زرتشت و پس از او مانی با جادوگران بابل می‌پردازند.<ref>{{پک|جکسن|۱۳۸۴|ک=دین زرتشت در متون مانوی|ص=۱۸۵|زبان=fa}}</ref> | ||
=== در بهائیت === | === در بهائیت === | ||
نسخهٔ ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۳:۲۱
پیامبر یا پیغمبر و نبی یا رسول به مؤسس یک دین و کسانی که ادعا می‌کنند با خدا یا خدایانی ارتباط دارند و از جانب آن‌ها سخن می‌گویند، گفته می‌شود.[۱][۲] چنین ادعاهایی در ادیان زیادی مانند یهودیت، مسیحیت، اسلام، مزدیسنا، بهائیت، هندوئیسم و غیره وجود داشته است. با این وجود، برداشت‌ها از این مفهوم متفاوت بوده است.
در برخی از اسناد خاورمیانهٔ باستان دیده شده که فردی از جانب خدایان با بشر صحبت یا آینده را پیشگویی می‌کند. کتاب مقدس انبیای بَعَل را کم و بیش مشابه انبیای یَهُوَه توصیف کرده است. در اسرائیل باستان افراد به میل خودشان پیامبر نمی‌شدند و گاه با وجود اینکه مخالف بودند، به اجبار نبوت می‌کردند. در مسیحیت کسانی که از جانب خدا، عیسی یا روح‌القدس صحبت می‌کردند رسول محسوب می‌شدند. در قرآن، «رسولان» و «انبیاء» دو دسته مجزا هستند، هر چند قرآن برخی را «رسول و نبی» نامیده است. تمام پیامبران قرآن از یک خانواده هستند. در بهائیت، افرادی به نام مظهر ظهور وجود دارند که از جانب خدا انتخاب شده‌اند.
خاورمیانهٔ باستان
چنین پدیده‌ای در خاورمیانهٔ باستان مشاهده شده و پژوهشگران برخی افراد و متون باستانی مثل افرادی که مدعی دریافت دستور از جانب خدایان بودند را در این دسته قرار داده‌اند؛ مثلاً، در متون اوگاریتی مواردی وجود دارد که در آن مژدهٔ اتفاقی در آینده داده شده اما به‌طور مشخص نمی‌توان گفت نویسندگان این متون گروهی مشخص و مدعی ارتباط با خدایان بوده‌اند. در کتاب مقدس اشارت پرشماری به انبیای بَعَل، خدای فنیقی، شده و اینان نیز مانند انبیای یهوه با لفظ «نبی» یاد شده‌اند اما کتاب مقدس اشاره‌ای به غیبگویی انبیای بعل نکرده است. هر چند، متنی مصری از فردی به نام ون‌آمون که حاوی گزارش سفر او به جبیل در فنیقیه است و ون‌آمون می‌گوید یکی از نزدیکان امیر منطقه، از خود برون‌شده و توانسته غیبگویی کند که ون‌آمون از جانب آمون آمده است. در اسناد بین‌النهرینی گاه دیده شده خدا (مثلا مردوک) به صورت مستقیم و گاه از طریق پادشاهان صحبت می‌کند. متنی از ۱۸۵۰ سال پیش از میلاد از اوروک حاوی پیشگویی خدایی دربارهٔ آینده اوروک است که از طریق یک فرد منتقل می‌شود. این فرد با خدا حرف می‌زند و سپس در جواب پادشاه می‌گوید «این‌ها سخنانی بود که ایشتر با من گفت.» این نوع فعالیت‌ها را بیشتر می‌توان در متون موسوم به «ماری» از قرن ۱۸ پیش از میلاد یافت و نام چند خدا و ۱۸ پیامبر (برخی مرد و برخی زن) در آن‌ها ذکر شده است. محققان برخی متون مصری، مثلاً متنی از شخصی به نام ایپوور که منتقد وضعیت موجود بوده یا متن موسوم به «پیشگویی نِفِرتی» را نیز مشابه انبیای کتاب مقدس دانسته‌اند.[۳]
در اسلام
در اسلام به افرادی که گفته می‌شود تصور شده از جانب الله وحی دریافت کرده‌اند. در عربی نیز مانند عبری چنین افرادی «نبی» (جمع: نبیین یا انبیاء) نام دارند. این لغات روی هم ۷۵ بار در قرآن به کار رفته‌اند. لغت رایج‌تر در قرآن، «رسول» (فرستاده) است که ۳۰۰ بار دیده می‌شود. اینطور که معلوم است، مانند عهد جدید، رسولان قرآن نیز جایگاهی بالاتر از انبیاء دارند و هرگاه این دو کلمه کنار هم قرار گرفته‌اند، ابتدا رسول و سپس به نبی اشاره شده است. مفسران مسلمان، مانند بیضاوی، اینطور گفته‌اند که رسول به شخصی می‌گویند که کتابی بر او نازل شده اما انبیاء کتاب یا شریعتی از خود ندارند. در قرآن افراد مختلفی مثل موسی، اسماعیل و محمد با هر دو عنوان «رسول و نبی» یاد شده‌اند اما همه رسولان، نبی نیستند؛ مثلاً فرشتگان نیز رسولان الله نامیده شده‌اند. به گفته قرآن، پیامبران به ترتیب و یکی پس از دیگری فرستاده شدند و همه آن‌ها از خاندان آدم، نوح، ابراهیم و اسرائیل هستند. قرآن همچنین می‌گوید خدا رسولان را از میان انسان‌ها و فرشتگان انتخاب می‌کند و پیامبران توانایی‌هایی مثل دیدن غیب دارند که دیگران آن را ندارند. برای برخی نیز برتری‌هایی قائل شده که دیگر پیامبران فاقد آن هستند؛ مثلاً، می‌گوید خدا ابراهیم را به عنوان دوست خودش انتخاب و با موسی صحبت کرد. قرآن برخی را نیز اولوالعزم نامیده اما نام‌هایشان را مشخص نکرده است. پیامبران قرآن با آدم آغاز و با محمد، به پایان می‌رسند.[۴]
پیامبران اولوالعزم
«اولوالعزم» تعبیری قرآنی دربارهٔ «پیامبرانِ شکیبا، کوشا و دوراندیش» است که در بیشتر منابع اسلامی، نسبت به سایرِ پیامبران از جایگاهِ والاتری برخوردار بوده‌اند. عبارتِ «اولوالعزم» در قرآن یک مرتبه به‌صراحت در آیهٔ ۳۵ از سورهٔ اَحقاف یاد شده‌است.[۵] مکارم شیرازی در تفسیر نمونه، این تفسیر و معنا از اولوالعزم را بهترین تفسیر دانسته‌است که پیامبرانْ صاحبِ شریعت هستند و با آمدنِ شریعتِ آنان، شریعتِ قبلی منسوخ می‌شود. براساس این تفسیر، پیامبرانِ اولوالعزم، دارای مسئولیتِ سنگین‌تری نسبت به سایرِ پیامبران بوده‌اند و برای این مأموریت سنگین، نیاز به عزم و اراده‌ای قوی داشتند.[۶]
از مسائلِ مورد اختلاف در منابع اسلامی، تعدادِ پیامبرانِ اولوالعزم است. بعضی مفسرین همچون شیخ طوسی، زَمَخشَری و فخر رازی، تمامِ پیامبران را از رسولانِ اولوالعزم دانسته‌اند[۷] و در مقابل، گروهی، ۱۸ تن از پیامبرانی یادشده در آیهٔ ۸۲ تا ۸۶ سورهٔ اَنعام را مصداقِ اولوالعزم دانسته‌اند.[۸] آلوسی، از مفسران سنی مذهب، این قول را به حسن بن فضل منسوب می‌داند.[۹] در میان منابع، اعداد دیگری چون نُه، هفت و شش نیز گزارش شده‌است. طباطبایی، مفسر شیعه در تفسیرِ اَلْمیزان، با استناد به روایاتی از منابع اسلامی، تعداد پیامبران اولوالعزم را ۵ تن گزارش کرده‌است و این روایات را بر مبنای تَواتُر در حد مُستَفیض، معتبر دانسته‌است. در مقابل در تفسیر روح المعانی، این روایات به‌حدِ تواتر دانسته نشده‌اند و در نتیجه، تعداد پیامبران اولوالعزم به عددِ خاصی وصف نشده‌است.[۱۰]
در دیگر ادیان
در یهودیت
در تنخ انبیاء کسانی هستند که از جانب یهوه برای انجام کارهای او و رساندن پیام انتخاب شده‌اند. اینان به میل خود انتخاب نمی‌شوند و گاه حتی با آن مخالفت می‌کنند. نبوت در تنخ علمی نیست که شخص بتواند آن را یاد بگیرد؛ او انتخاب می‌شود و چاره‌ای جز رساندن پیام ندارد، حتی اگر با آن مخالف باشد. نبی تا حدی جایگاهی متمایز از یارانش دارد و باید مسئولیت انتخاب‌شدن را به دوش بکشد. او در حضور خداست و به شورای الهی نیز دسترسی دارد. تنها زمانی صحبت می‌کند که به او دستور داده شود اما به مجرد اینکه دستور صادر شد، باید صحبت کند. البته این بدان معنا نیست که هویت شخصی‌اش را از دست می‌دهد. ترجمهٔ پیام به زبان محلی نیز به عهد هموست. دومین بخش تنخ «کتب انبیاء» نام دارد و خود به دو بخش انبیای متقدم و انبیای متأخر تقسیم شده است. انبیای متأخر نیز شامل دو بخش انبیای کبیر و انبیای صغیر است.[۱۱]
«نبی» (נָבִיא، نوی) که احتمالاً ریشهٔ عبری ندارد و هم‌ریشه با «نبو» در زبان اکدی است، به معنای «فراخواندن» یا «احضار کردن» است. اولین کسی که در تورات «نبی» خوانده شده، ابراهیم است زیرا او توانایی میانجیگری میان خدا و بشر را دارد: «اما تو (ابیملک) باید زن (ساره) این مرد (ابراهیم) را به او برگردانی، زیرا او یک نبی است و می‌تواند برای نجات جانت میانجیگری کند.» در سِفْر تثنیه، قوم اسرائیل که از حضور یهوه هراسان شده‌اند، از موسی درخواست می‌کنند که جلوتر برود و آنچه خدایشان می‌گوید را بشنوند و برایشان بازگو کند. در هفتادگانی (ترجمهٔ یونانی تنخ) نبی را προφήτης (پیشگو یا سخنگو [از جانب خدا]) ترجمه کرده‌اند. در سِفْر خروج، موسی و هارون چنین نقشی دارند و از جانب خدای اسرائیل با فرعون صحبت می‌کنند. وقتی موسی درخواست خدا برای رفتن به مصر را رد کرد، خدا پاسخ می‌دهد برادرت هارون نبی (سخنگوی) تو خواهد بود. موسی در تثنیه (آخرین کتاب تورات) برای اولین بار نبی نامیده می‌شود. موسی به صورت مستقیم با خدا دیدار می‌کند اما دیگر انبیاء تنها از طریق رویاهایشان؛ این تمایز را قائل شده‌اند چراکه در خاورمیانهٔ باستان فکر می‌کردند خدایان از طریق رؤیاها با انسان‌ها ارتباط برقرار می‌کنند. تثنیه رؤیا را با نبوت مرتبط می‌داند و داستان‌هایی مثل یوسف و دانیال نشان می‌دهد تعبیر خواب در اسرائیل باستان وجود داشته است. گفته شده برخی انبیاء نیز کارهای حیرت‌آور انجام می‌دادند؛ مثلاً، الیاس در نبرد با پیامبران کنعانی با پایین آوردن آتش از آسمان، به پیروزی رسید.[۱۲]
در مسیحیت
پیامبران در مسیحیت اولیه کسانی محسوب می‌شدند که از جانب خدا، عیسی (بعد از برخاستن از مرگ) یا روح‌القدس سخن بگویند. تعاریف مختلفی از پیامبر و پیامبری در جهانی که مسیحیت در آن متولد شد وجود داشته است و افراد و اعمال مختلفی بدین طریق خطاب شده‌اند؛ مثلاً در مصر آن زمان، کاهنان اعظم پیامبر محسوب می‌شدند.[۱۳]
در مانوی
.jpg)
در نوشته‌های مانوی که از خرابه‌های معابد مانوی در چین پیدا شده، از زرتشت و دین او با احترام یاد شده است. در این نوشته‌ها، نام زرتشت را در ایغوری «زروشچ بورخان» نوشته‌اند. این کلمه بورخان که حدود ده مرتبه در این نوشته‌ها تکرار شده، به معنی «پیامبر الهی» است. این نوشته‌ها به شرح پیکارهای زرتشت و پس از او مانی با جادوگران بابل می‌پردازند.[۱۴]
در بهائیت
در بهائیت، به کسانی که معمولا پیامبر نامیده می‌شوند، «مظهر ظهور» گفته می‌شود زیرا بهائیان اعتقاد دارند خدا پیام و ارادهٔ خود را در همه زمان‌ها و به شیوه‌های مختلفی — از جمله از طریق مظاهر ظهور — ابراز می‌کند.[۱۵] هدف خدا از این کار این است که آن مظاهر دین را در جهان رواج دهند و به همین جهت، اینان واسطهٔ بین خدا و بشر محسوب می‌شوند.[۱۶] مظاهر تجسم خدا محسوب نمی‌شوند، هر چند آن‌ها را با آدم‌های عادی نیز یکسان نمی‌دانند؛ به همین جهت، آنان دارای خصیصه‌های الهی و بشری هستند.[۱۶] در کنار مظاهر، بهائیان پیامبران پایین مرتبه‌تری نیز دارند. در بهائیت، مظاهر چون خورشید (که از خود نور دارد) هستند و پیامبران دیگر چون ماه (که نورشان را از خورشید می‌گیرند). مثلاً، موسی یکی از مظاهر ظهور است اما برادرش هارون در میان پیامبران کوچک‌تر جای می‌گیرد. دیگر پیامبران یهودی نیز در همین دسته‌اند.
پانویس
ارجاعات
- ↑ prophet – definition of prophet by the Free Online Dictionary, Thesaurus and Encyclopedia
- ↑ "prophet – Definition from the Merriam-Webster Online Dictionary". Archived from the original on 28 June 2012. Retrieved 24 September 2020.
- ↑ Huffmon, “Prophecy”, The Anchor Bible Dictionary.
- ↑ Rubin, “Prophets and Prophethood”, Encyclopaedia of the Qur'an.
- ↑ حاج‌منوچهری، «اولوالعزم»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ بلاغی، «وسعت دعوت پیامبران»، بینات، ۱۵۵.
- ↑ حاج‌منوچهری، «اولوالعزم»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ اصغری، «اولوالعزم»، دانشنامه کلام اسلامی.
- ↑ آلوسی، تفسیر الآلوسی، ۲۶: ۳.
- ↑ اصغری، «اولوالعزم»، دانشنامه کلام اسلامی.
- ↑ Paul and Sperling, “Prophets and Prophecy”, Encyclopaedia Judaica.
- ↑ Paul and Sperling, “Prophets and Prophecy”, Encyclopaedia Judaica.
- ↑ Stuehrenberg, “Prophecy”, The Anchor Bible Dictionary.
- ↑ جکسن، دین زرتشت در متون مانوی، ۱۸۵.
- ↑ Hutter, Manfred (2005). "Bahā'īs". In Ed. Lindsay Jones (ed.). Encyclopedia of Religion. Vol. 2 (2nd ed.). Detroit: Macmillan Reference USA. pp. 737–740. ISBN 0-02-865733-0.
- ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Cole, Juan (1982). "The Concept of Manifestation in the Baháʼí Writings". Baháʼí Studies. monograph 9: 1–38.
منابع
- تست
