آیه ۲۱ سوره حاقه

از اسلامیکال
نسخهٔ تاریخ ‏۱۲ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۱۹ توسط Roshana (بحث | مشارکت‌ها)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۲۱ سوره حاقه
مشخصات قرآنی
نام سورهحاقه
تعداد آیات سوره۵۲
شماره آیه۲۱
شماره جزء۲۹
شماره حزب۱۱۴
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۲۱ سوره حاقه بیست و یکمین آیه از شصت و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. این آیه وضعیت مؤمنان در آخرت را توصیف کرده است که طبق متن آیه، آنان در زندگی رضایتمندی به‌سر خواهند برند.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ آیهٔ ۲۱ از سورهٔ ۶۹ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«پس او در زندگانی پسندیده‌ای خواهد بود»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«آنگاه او در زندگی پسندیده‌ای است‌»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه به مؤمنان بشارت پاداش بزرگی در جهان آخرت داده شده که بدانند از این پس (بعد از دادن نامه اعمال به دست راستشان) زندگی رضایتمندی خواهند داشت و دیگر هرگز چیز ناخوشایندی را در زندگی خود نخواهند دید. به عقیده مکارم، رضایت در اینجا صفتی برای زندگی و برای تأکید بر این مطلب است که آنها نوعی از زندگی سراسر رضایت و خشنودی خواهند داشت.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره حاقه، شصت و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ملک و پیش از سوره معارج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.