بدون تصویر

آیه ۲۰ سوره حاقه

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۲۰ سوره حاقه
مشخصات قرآنی
نام سورهحاقه
تعداد آیات سوره۵۲
شماره آیه۲۰
شماره جزء۲۹
شماره حزب۱۱۴
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۲۰ سوره حاقه بیستمین آیه از شصت و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه مؤمنان سعادتمند علت سربلندی و پیروزی خود در آن روز را ایمان و یقین داشتنشان به مسئله معاد در دنیا، عنوان می‌کنند و به این وسیله افتخار و شادمانی خود را نشان می‌دهند.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 إِنِّي ظَنَنْتُ أَنِّي مُلَاقٍ حِسَابِيَهْ آیهٔ ۲۰ از سورهٔ ۶۹ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«من یقین داشتم که همانا من به حسابم خواهم رسید»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«به یقین می‌دانستم که با حساب و کتاب خود مواجه خواهم شد»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه از زبان مؤمنان راستین، ایمان و یقین داشتن به برپایی رستاخیز، علت سعادت و سربلندی آنان معرفی شده است. به عقیده مکارم، ایمان داشتن به روز قیامت موجب تربیت انسان‌ها و سوق دادن آنها به سمت رعایت تقوا و انجام عمل صالح و برانگیختن حس مسئولیت و تعهد در وجود انسان‌ها می‌شود.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره حاقه، شصت و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ملک و پیش از سوره معارج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.