فقه شیعه

فقه شیعه، نوعی مکتب عقدیتی و گرایش خاصّی در اسلام است که براساس یک سلسله نظرات و تحلیلات کلامی و تاریخی تأسیس شده است. حدیث تقلین ریشه اصلی این گرایش است. اختلاف اصلی دو مکتب فقهی شیعی و سنّی در کیفیت تلقّی سنّت نبوی و منابع فقهی است. اهل سنّت حدیث نبوی را از صحابهٔ پیامبر اخذ کرده در حالی که شیعیان آن را از طریق خاندان پیامبر به دست آورده‌اند.

منابع فقه شیعه ازین قرار اند:

1. قرآن
2. حدیث
3. اجماع
4. عقل

در حالی که منابع مشترک مذاهب چهارگانه فقه سنی ازین قرار اند:

1. قرآن
2. سنت
3. اجماع
4. قیاس

اندیشه سیاسی فقهای شیعی را در تمام ادوار تاریخ می‌توان به این دوره‌ها تقسیم‌بندی نمود:

1. دوره تعامل با سلطان غیر معصوم
2. دوره اذن به مشروعیت سلطان عادل
3. دوره رویکرد به حکومت مشروطه
4. دوره جمهوری اسلامی

پانویس

منابع

• مدرسی طباطبائی، حسین (۱۳۶۸). مقدمه‌ای بر فقه شیعه. ترجمهٔ فکرت، محمد آصف. آستان قدس رضوی.
• باقری، اکبر (۱۳۹۲). «فقه شیعه در مسیر تاریخ». حقوق ملل (۹).