عدل یکی از اصول مذهب در نزد شیعیان و سنی‌های معتزلی به شمار می‌رود. این عدل به این معناست که خدا در تکوین و تشریع، عادل است. از آنجا که این اصل اعتقادی، در راستای باور به توحید است، در ضمن همان اصل تعریف شده است و همچون دیگر صفات ثبوتیه، چون علم و قدرت می‌باشد ولی از انجا که در قرن سوم هجری، میان فرقه اشاعره و معتزله و امامیه در موضوع این صفت از صفات الهی، اختلاف پدید آمد، دو فرقه معتزله و امامیه آن را جزو عقاید اصلی خود جای داده و به عنوان یکی از اصول مذهب خویش، تبلیغ کردند. در این میان، اشاعره که نتوانسته بودند میان عدل خدا و قَدَر، وفق دهند و برای آن استدلالی عقلی بسازند، عدل را از خدا سلب کردند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
