فقه شیعه
فقه شیعه، نوعی مکتب عقدیتی و گرایش خاصّی در اسلام است که براساس یک سلسله نظرات و تحلیلات کلامی و تاریخی تأسیس شده است. حدیث تقلین ریشه اصلی این گرایش است. اختلاف اصلی دو مکتب فقهی شیعی و سنّی در کیفیت تلقّی سنّت نبوی و منابع فقهی است. اهل سنّت حدیث نبوی را از صحابهٔ پیامبر اخذ کرده در حالی که شیعیان آن را از طریق خاندان پیامبر به دست آورده‌اند.[۱]
منابع فقه شیعه ازین قرار اند:[۱]
- قرآن
- حدیث
- اجماع
- عقل
در حالی که منابع مشترک مذاهب چهارگانه فقه سنی ازین قرار اند:[۲]
- قرآن
- سنت
- اجماع
- قیاس
اندیشه سیاسی فقهای شیعی را در تمام ادوار تاریخ می‌توان به این دوره‌ها تقسیم‌بندی نمود:
- دوره تعامل با سلطان غیر معصوم
- دوره اذن به مشروعیت سلطان عادل
- دوره رویکرد به حکومت مشروطه
- دوره جمهوری اسلامی
پانویس
ارجاعات
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ مدرسی طباطبائی ۱۳۶۸، ص. ۱۱.
- ↑ مدرسی طباطبائی ۱۳۶۸، ص. ۱۱، پاورقی.
منابع
- مدرسی طباطبائی، حسین (۱۳۶۸). مقدمه‌ای بر فقه شیعه. ترجمهٔ فکرت، محمد آصف. آستان قدس رضوی.
| موضوعات اصلی |  | |
|---|---|---|
| سایر موضوعات |
| |
| خاستگاه حقوق | ||
| وضع قانون | ||
| نظام‌های حقوقی | ||
| نظریه‌های حقوقی | ||
| نظریه‌پردازی حقوق | ||
| نهادهای قانونی | ||