تصوف، گرایشی عرفانی و زاهدانه در اسلام است که با سبک زندگی، ارزش‌ها، رسوم مذهبی، دکترین و سازمان‌های مخصوص خود متمایز می‌گردد. صوفی‌گری به عنوان یک گرایش زهد و عرفان متمایز در زمان عباسیان و تقریباً همزمان با جنبش‌های مشابه در سوریه، ایران و آسیای مرکزی ظهور یافت. گرچه که این گرایش فکری تحت نام‌های مختلف فعالیت می‌کردند، اما همگی نگاه درونی و نگرش‌های مشترکی داشتند.[۱]
