آیه ۶ سوره عادیات: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۶ سوره عادیات''' ششمین [[آیه]] از صدمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۶ سوره عادیات''' ششمین [[آیه]] از صدمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. [[قرآن]] در این آیه به پاسخ قسم آیه‌های قبل، پرداخته و می‌گوید: «مسلماً انسان نسبت به [[نعمت]]<nowiki/>های پروردگارش ناسپاس است.» بنابه نظر [[تفسیر قرآن|مفسران]] منظور از انسان در آیه، آنانی هستند که از تعلیمات [[وحی]] دوری کرده و آن را نپذیرفته‌اند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه به پاسخ قسم آیه‌های قبل، پرداخته و می‌گوید: «مسلماً انسان نسبت به نعمتهای پروردگارش ناسپاس است.» بنابه نظر مفسران منظور از انسان در آیه، آنانی هستند که از تعلیمات وحی دوری کرده و آن را نپذیرفته‌اند. «کنود» در لغت به زمینی گفته می‌شود که چیزی از آن نمی‌روید و در اینجا به انسان بخیل اطلاق شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۴۷–۲۴۹|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع انسان]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع خدا]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع شکرگزاری]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۳۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | عادیات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱ | ||||
| شماره آیه | ۶ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶ سوره عادیات ششمین آیه از صدمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در این آیه به پاسخ قسم آیه‌های قبل، پرداخته و می‌گوید: «مسلماً انسان نسبت به نعمتهای پروردگارش ناسپاس است.» بنابه نظر مفسران منظور از انسان در آیه، آنانی هستند که از تعلیمات وحی دوری کرده و آن را نپذیرفته‌اند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بی‌گمان انسان نسبت به پروردگار خود ناسپاس است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«که انسان در برابر پروردگارش ناسپاس است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه به پاسخ قسم آیه‌های قبل، پرداخته و می‌گوید: «مسلماً انسان نسبت به نعمتهای پروردگارش ناسپاس است.» بنابه نظر مفسران منظور از انسان در آیه، آنانی هستند که از تعلیمات وحی دوری کرده و آن را نپذیرفته‌اند. «کنود» در لغت به زمینی گفته می‌شود که چیزی از آن نمی‌روید و در اینجا به انسان بخیل اطلاق شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره عادیات، صدمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهاردهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره عصر و پیش از سوره کوثر نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۶۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۸۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۲۴۷–۲۴۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره عادیات»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۹۹۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
