سوره سبأ
| سبأ | |||||
|---|---|---|---|---|---|
.svg) | |||||
| دسته‌بندی | مکی | ||||
| اطلاعات آماری | |||||
| شمارهٔ نزول | ۵۸ | ||||
| جزء | ۲۲ | ||||
| شمار آیه‌ها | ۵۴ | ||||
| شمار واژه‌ها | ۸۸۳ | ||||
| شمار حرف‌ها | ۴۵۱۲ | ||||
| متن سوره | |||||
 | |||||
|
|
||||
سوره سبأ سی و چهارمین سوره قرآن در ترتیب مصحف کنونی که دارای ۵۴ آیه، ۸۸۳، ۸۸۷ یا ۸۸۰ کلمه و ۴۵۱۲ حرف است. این سوره مکی در ترتیب نزول مشهور سوره‌ها، پنجاه و هشتمین سوره قرآن محسوب می‌شود که نزول آن پیش از سوره زمر و پس از سوره لقمان در مکه و پیش از هجرت بوده است. این سوره از سور مثانی قرآن است که یک آیه منسوخ دارد.[۱]
نام‌گذاری
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، «سبأ» نام قومی است که معاصر سلیمان نبی بودند و حاکم‌شان زنی به نام بلقیس بود. آیه ۱۵ سوره به بخشی از داستان او با سلیمان پرداخته است. واژه «سبأ» در همان آیه به‌کار رفته است؛ لذا سوره را «سبأ» نامیده‌اند.[۲]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره سبأ، سی و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، پنجاه و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پیش از سوره زمر و پس از سوره لقمان نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. بعضی از مفسران، نزول آیات ۶ و ۷ سوره را در مدینه گزارش کرده‌اند.[۳]
محتوا و ساختار
«سوره سبأ» درباره اصول سه‌گانه دین (توحید، نبوت و معاد) بحث می‌کند. به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، مهم‌ترین مطالب سوره عبارتند از: خلقت آسمان و زمین، معاد و مسئله ثواب و عقاب و ثبت اعمال، نبوت، توحید و بیان صفات جلال و جمال خداوند، بخش‌هایی از تاریخ زندگی داوود و سلیمان و بیان داستان قوم سبأ و سرنوشت آنان.[۴]
پانویس
ارجاعات
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگنامه علوم قرآن، ۱: ۲۹۱۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگنامه علوم قرآن، ۱: ۲۹۱۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگنامه علوم قرآن، ۱: ۲۹۱۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگنامه علوم قرآن، ۱: ۲۹۱۵.
منابع
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۹۰). «سوره سبأ». فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.