آیه ۱۴ سوره أعلی
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | أعلی | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۹ | ||||
| شماره آیه | ۱۴ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۴ سوره اعلی چهاردهمین آیه از هشتاد و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. به دنبال بیان سرنوشت کافران و معاندان در آخرت، در این آیه به گروه مؤمنان و عوامل نجات آنان اشاره می‌شود. «تزکیه»، «ذکر نام خداوند» و «به‌جا آوردن نماز» سه عامل سعادت و نجات در این آیات بیان شده که در آیه اول به مسئله تزکیه تأکید شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به‌راستی کسی‌که خود را پاکیزه داشت رستگار شد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«به راستی هر کس پاکدلی پیشه کرد، رستگار شد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که به دنبال بیان سرنوشت کافران و معاندان در آخرت، در این آیه به گروه مؤمنان و عوامل نجات آنان اشاره می‌شود. «تزکیه»، «ذکر نام خداوند» و «به‌جا آوردن نماز» سه عامل سعادت و نجات در این آیات بیان شده که در آیه اول به مسئله «تزکیه» تأکید شده است. به گزارش مکارم، مفسران در تفسیر معنای «تزکیه» در اینجا، آن را مواردی از جمله پاک ساختن روح از شرک، پاک‌سازی دل از اخلاق زشت، پرداخت زکات فطره یا زکات و صدقه مالی گفته‌اند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره اعلی، هشتاد و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره تکویر و پیش از سوره لیل نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۳۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۳۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۴۰۲–۴۰۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره اعلی»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۵۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
