آیه ۱۴ سوره انفطار
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انفطار | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۹ | ||||
| شماره آیه | ۱۴ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۴ سوره انفطار چهاردهمین آیه از هشتاد و دومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به سرانجام بدکاران اشاره می‌شود که جایگاه آنان در آتش دوزخ است. «فجّار» (جمع فاجر) در اصل از «فَجر» به معنی شکافتن وسیع گرفته شده است. بدین جهت هست که واژه فجور در مورد اعمال کسانی که پرده تقوا را می‌درند و در راه گناه قدم می‌گذارند؛ به کار می‌رود. «جحیم» (از ماده جَحم) به معنی برافروختن آتش است و بنابراین «جحیم» همان آتش فروزان و شعله‌وری است که معمولاً در تعبیر قرآن به معنی دوزخ آمده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و همانا بدکاران در دوزخند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و بی‌گمان نافرمانان در آتش دوزخند»
محتوا
به گزارش مکارم شیرازی از مفسران شیعه، در این آیه به سرانجام بدکاران اشاره می‌شود که جایگاه آنان در آتش دوزخ است. «فجّار» (جمع فاجر) در اصل از «فَجر» به معنی شکافتن وسیع گرفته شده است. بدین جهت هست که واژه فجور در مورد اعمال کسانی که پرده تقوی را می‌درند و در راه گناه قدم می‌گذارند؛ به کار می‌رود. «جحیم» (از ماده جَحم) به معنی برافروختن آتش است و بنابراین «جحیم» همان آتش فروزان و شعله‌وری است که معمولاً در تعبیر قرآن به معنی دوزخ آمده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره انفطار، هشتاد و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هشتاد و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره نازعات و پیش از سوره انشقاق نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۷۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۳۶۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۲۳۲–۲۳۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انفطار»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۸۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
