آیه ۷ سوره غاشیه
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | غاشیه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۶ | ||||
| شماره آیه | ۷ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷ سوره غاشیه هفتمین آیه از هشتاد و هشتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیه قبل، در این آیه غذای جهنمیان توصیف می‌شود. غذایی که آنان می‌خورند به گونه‌ای است که نه باعث برطرف شدن گرسنگی‌شان است و نه باعث تقویت و سلامت بدن آنها. توصیف این طعام و غذا چنان‌که در آیه ۱۳ سوره مزمل آمده: «غذایی است گلوگیر و عذابی دردناک و الیم.»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
لَا يُسْمِنُ وَلَا يُغْنِي مِنْ جُوعٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«که فربه نمی‌کند و نه از گرسنگی می‌هاند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«که نه فربه گرداند، و نه گرسنگی را چاره کند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیه قبل، در این آیه غذای جهنمیان توصیف می‌شود. غذایی که آنان می‌خورند به گونه‌ای است که نه باعث برطرف شدن گرسنگی‌شان است و نه باعث تقویت و سلامت بدن آنها. توصیف این طعام و غذا چنان‌که در آیه ۱۳ سوره مزمل آمده: «غذایی است گلوگیر و عذابی دردناک و الیم.» به عقیده مکارم، این غذاهای آتشین و نامطبوع به دلیل آنست که این کافران و مخالفان حق در دنیا به حقوق دیگران تجاوز می‌کردند و فقیران و تهیدستان را از خوردن طعام و خوراک‌های لذیذ و گوارا محروم کردند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره غاشیه، هشتاد و هشتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ذاریات و پیش از سوره کهف نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره غاشیه، یک آیه (آیه ۲۲) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۴۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۵۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۴۱۷–۴۱۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره غاشیه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۰۵.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
